قانون اجازه اخذ عوارض بندری در بنادر و لنگرگاهها
قانون اجازه اخذ عوارض بندری در بنادر و لنگرگاهها مصوب ۵ بهمن ماه ۱۳۰۶ شمسی
ماده اول - در بنادر و لنگرگاههایی که برای تسهیل کشتیرانی و تهیه موجبات امنیت جهازات و تسریع بارگیری و پیاده کردن اجناس و مسافرین‌تأسیساتی شده باشد یا بشود برای هر یک صد من بار که به کشتی گذاشته و یا از آن خارج می‌شود عوارضی که حد اعلای آن بیش از سه قران و حداقل‌کمتر از سی شاهی نباشد. به عنوان عوارض بندری مأخوذ خواهد گردید و از کشتیهای خالی یا کشتیهایی که کمتر از چهار تن بار داشته باشد که از بندرخارج و یا به آن جا وارد می‌شوند برای هر تن ظرفیت کشتی ده شاهی عوارض بندری اخذ می‌شود. ماده دوم - جهازات مشروحه ذیل از پرداخت عوارض بندری معاف است: ۱) جهازات بحریه جنگی دولت اعلیحضرت همایون شاهنشاه ایران و جهازات جنگی دول خارجه که اجازه ورود به بنادر ایران از طرف دولت ایران‌داشته باشند و همچنین جهازات مریضخانه و صحیه. ۲) جهازات متعلقه به ادارات گمرکات ایران. ۳ - جهازاتی که ظرفیت آنها از چهار هزار سنگ (چهار تن) کمتر باشد. ماده سوم - دولت مکلف است که مخارج اداری و مرمت و نگاهداری ساختمانهای موجوده در بنادر و همچنین مخارج تسهیل بارگیری و باراندازی‌را در تمام بنادر از عایدات هر بندر پرداخته و برای ۱۳۰۷ بودجه کل مصارف مذکوره را به مجلس شورای ملی تقدیم نماید. ماده چهارم - علاوه بر عوارض مقرره در ماده اول از هر صد من بار که وارد بندر می‌شود مبلغ ده شاهی برای مصارف صحیه مملکتی دریافت‌می‌شود. ماده پنجم - وزارتین مالیه و فوائد عامه هر یک در حدود اختیارات مأمور اجرای این قانون می‌باشند. این قانون که مشتمل بر پنج ماده‌است در جلسه پنجم بهمن ماه یک هزار و سیصد و شش شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید. رییس مجلس شورای ملی - حسین پیرنیا