فروغی بسطامی (غزلیات)/چنان بر صد مرغ دل فکند آن زلف پرچین را
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فروغی بسطامی (غزلیات) (چنان بر صد مرغ دل فکند آن زلف پرچین را) از فروغی بسطامی |
' |
چنان بر صد مرغ دل فکند آن زلف پرچین را | که شاهی افکند بر صعوهی بیچاره شاهین را | |
گهی زلفش پریشان میکند یک دشت سنبل را | گهی رخسارش آتش میزند یک باغ نسرین را | |
گر از رخ آن بت زیبا گشاید پردهی دیبا | فرو بندند نقاشان، در بت خانهی چین را | |
کسی کاندر جهان آن روی زیبا را نمیبیند | همان بهتر که بندد از جهان چشم جهان بین را | |
گذشتم بر در میخانه از مسجد به امیدی | که ساقی بر سر چشمم گذارد ساق سیمین را | |
به شکر این که واعظ غافل است از رحمت ایزد | فدای دستت ای ساقی بده صهبای رنگین را | |
دمادم چون نبوسم لعل او در عالم مستی | که بهر بوسه یزدان آفرید آن لعل نوشین را | |
سبوی باده نوشیدم ، نگار ساده بوسیدم | ندانم پیش فضلش در شمار آرم کدامین را | |
گر آن شیرین دهن لب را به شکر خنده بگشاید | کف خسرو به خاک تیره ریزد خون شیرین را | |
دهان شاهد ما را پر از گوهر کند خازن | در آن مجلس که خواهند مدح سلطان ناصرالدین را | |
شهنشاه بلند اختر ، فلک فر و ملک منظر | که بر خاک درش بینی همه روی سلاطین را | |
فروغی قطره خون مرا کی در حساب آرد | سیه چشمی که هر دم خون کند دلهای مسکین را |