عطار (غزلیات)/چو از جیبش مه تابان برآید
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (چو از جیبش مه تابان برآید) از عطار |
' |
چو از جیبش مه تابان برآید | خروش از گنبد گردان برآید | |
بسی گل دیدهام اما ز رویش | به وقت شرم صد چندان برآید | |
اگر اندیشهی یک روزهی او | بگویم با تو صد دیوان برآید | |
بدو گفتم که ای گلچهره مگذار | که از گلنار تو ریحان برآید | |
مرا گفتا که خوش باشد که سبزه | ز گرد چشمهی حیوان برآید | |
خط سبزم به چستی سرخییی جست | سزد گر از گل خندان برآید | |
خطم گر مینخواهی نیز مگری | که بی شک سبزه از باران برآید | |
جهانسوزا ز پرده گر برآیی | دمار از خلق سرگردان برآید | |
فرو شد روز من یک شب برم آی | که تا کار من حیران برآید | |
مرا با شیر شد مهر تو در دل | عجب نبود اگر با جان برآید | |
ز من جان خواستی و نیست دشوار | بده یک بوسه تا آسان برآید | |
زهی زلفت گرفته گرد عالم | ز بیم زلف مه پنهان برآید | |
چو زلف کافرت در کار آید | بسا ممن که از ایمان برآید | |
دلم در چاه زندان فراق است | ندانم تا کی از زندان برآید | |
ز یک موی سر زلفت رسن ساز | که تا زین چاه بیپایان برآید | |
اگر عطار بویی یابد از تو | دلش زین وادی هجران برآید |