عطار (غزلیات)/لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد) از عطار |
' |
لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد | تا دلم از خط تو نفیر بر آورد | |
لعل تو میخورد خون سوختهی من | تا خطت آن خون کنون ز شیر بر آورد | |
گرچه دلم در کشید روی چه مقصود | خط تو چون مویش از خمیر بر آورد | |
چشم تو یارب ز هر که روی تو خواهد | آنچه هلاکت به زخم تیر بر آورد | |
دشمن آیینهام اگرچه بود راست | کو به دروغی تو را نظیر بر آورد | |
در صفتت رفت و روب کرد بسی دل | لاجرم آن گرد از ضمیر بر آورد | |
تا که سر رزمهی جمال گشادی | رشک دمار از مه منیر بر آورد | |
اطلس روی تو عکس بر فلک انداخت | چهرهی خورشید چون ز زیر برآورد | |
صبح رخت تا ز جیب حسن برآمد | تا به ابد پای شب ز قیر بر آورد | |
عقل مگر سر کشید از سر زلفت | سر به فسونهای دلپذیر بر آورد | |
زلف تو خود عقل را ببست به مویی | گرد همه عالمش اسیر بر آورد | |
عقل بسی گرد وصف لعل تو میگشت | تا که سخنهای جایگیر بر آورد | |
بخت جوان لب تو در دهنش کرد | هر نفسی را که عقل پیر بر آورد | |
بی لب تو دل نداشت صبر زمانی | جان به لب از حلق ناگزیر بر آورد | |
چون ننوازی مرا چو چنگ که عطار | هر نفسی نالهای چو زیر بر آورد |