عطار (غزلیات)/قومی که در فنا به دل یکدگر زیند
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (قومی که در فنا به دل یکدگر زیند) از عطار |
' |
قومی که در فنا به دل یکدگر زیند | روزی هزار بار بمیرند و بر زیند | |
هر لحظهشان ز هجر به دردی دگر کشند | تا هر نفس ز وصل به جانی دگر زیند | |
در راه نه به بال و پر خویشتن پرند | در عشق نه به جان و دل مختصر زیند | |
مانند گوی در خم چوگان حکم او | در خاک راه مانده و بی پا و سر زیند | |
از زندگی خویش بمیرند همچو شمع | پس همچو شمع زندهی بی خواب و خور زیند | |
عود و شکر چگونه بسوزند وقت سوز | ایشان درین طریق چو عود و شکر زیند | |
چون ذرهی هوا سر و پا جمله گم کنند | گر در هوای او نفسی بی خطر زیند | |
فانی شوند و باقی مطلق شوند باز | وانگه ازین دو پرده برون پردهدر زیند | |
چون زندگی ز مردگی خویش یافتند | چون مردهتر شوند بسی زندهتر زیند | |
خورشید وحدتند ولی در مقام فقر | در پیش ذرهای همه دریوزهگر زیند | |
چون آفتاب اگرچه بلندند در صفت | چون سایهی فتادهی از در بدر زیند | |
چون با خبر شوند ز یک موی زلف دوست | چون موی از وجود و عدم بی خبر زیند | |
ذرات جملهشان همه چشم است و گوش هم | ویشان بر آستان ادب کور و کر زیند | |
عطار چون ز سایهی ایشان برد حیات | ایشان ز لطف بر سر او سایهور زیند |