عطار (غزلیات)/زهی ماه در مهر سرو بلندت
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (زهی ماه در مهر سرو بلندت) از عطار |
' |
زهی ماه در مهر سرو بلندت | شکر در گدازش ز تشویر قندت | |
جهان فتنه بگرفت و پر مشک شد هم | چو بگذشت بادی به مشکین کمندت | |
سر زلف پر بند تو تا بدیدم | به یک دم شدم عاشق بند بندت | |
گزند تو را قدر و قیمت که داند | بیا تا به جانم رسانی گزندت | |
برآر از سر کبر گردی ز عالم | که گوگرد سرخ است گرد سمندت | |
به چه آلتی عشق روی تو بازم | چو جان مست توست و خرد مستمندت | |
چنان ماه رویی که آئینهی تو | به رخ با قمر در غلط او فکندت | |
چو وجه سپندی ندارم چه سازم | جگر به که سوزم به جای سپندت | |
مزن بانگ بر من که این است جرمم | که خورشید خواندم به بانگ بلندت | |
غلط گفتم این زانکه خورشید دایم | رخی همچو زر، میرود مستمندت | |
چه سازم که عطار اگر جان به زاری | بسوزد ز عشقت نیاید پسندت |