عطار (غزلیات)/ای گرفته حسن تو هر دو جهان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (ای گرفته حسن تو هر دو جهان) از عطار |
' |
ای گرفته حسن تو هر دو جهان | در جمالت خیره چشم عقل و جان | |
جان تن جان است و جان جان تویی | در جهان جانی و در جانی جهان | |
های و هوی عاشقانت هر سحر | می نگنجد در زمین و آسمان | |
بوالعجب مرغی است جان عاشقت | کز دو کونش می نیابد آشیان | |
جملهی عالم همی بینم به تو | وز تو در عالم نمیبینم نشان | |
ای ز پیدایی و پنهانی تو | جان من هم در یقین هم در گمان | |
تن همی داند که هستی بر کنار | جان همی داند که هستی در میان | |
بس سخن گویی از آنی بس خموش | بس هویدایی از آنی بس نهان | |
کی تواند دید نور آفتاب | چشم اعمی چون ندارد جای آن | |
ما همه عیبیم چون یابد وصال | عیبدان در بارگاه غیبدان | |
تا نگردد جان ما از عیب پاک | کی شوی با عاشقانش هم عنان | |
آستین نا کرده پر خون هر شبی | کی شود شایستهی آن آستان | |
همچو عطار از دو کون آزاد گرد | بندهی یکتای او شو جاودان |