عطار (عذر آوردن مرغان)/گفت ایاز خاص را محمود خواند
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (عذر آوردن مرغان) (گفت ایاز خاص را محمود خواند) از عطار |
' |
گفت ایاز خاص را محمود خواند | تاج دارش کرد و بر تختش نشاند | |
گفت شاهی دادمت، لشگر تراست | پادشاهی کن که این کشور تراست | |
آن همیخواهم که تو شاهی کنی | حلقه در گوش مه و ماهی کنی | |
هرکه آن بشنود از خیل و سپاه | جمله را شد چشم از آن غیرت سیاه | |
هر کسی میگفت شاهی با غلام | در جهان هرگز نکرد این احترام | |
لیک آن ساعت ایاز هوشیار | میگریست از کار سلطان زار زار | |
جمله گفتندش که تو دیوانهای | میندانی وز خرد بیگانهای | |
چون به سلطانی رسیدی ای غلام | چیست چندین گریه، بنشین شادکام | |
داد ایاز آن قوم را حالی جواب | گفت بس دورید از راه صواب | |
نیستی آگه که شاه انجمن | دور میاندازدم از خویشتن | |
میدهد مشغولیم تا من ز شاه | بازمانم دور مشغول سپاه | |
گر به حکم من کند ملک جهان | من نگردم غایب از وی یک زمان | |
هرچ گوید آن توانم کرد و بس | لیک ازو دوری نجویم یک نفس | |
من چه خواهم کرد ملک و کار او | ملکت من بس بود دیدار او | |
گر تو مرد طالبی و حقشناس | بندگی کردن درآموز از ایاس | |
ای به روز و شب معطل مانده | همچنان بر گام اول مانده | |
هر شبی از بهر تو ای بوالفضول | میکنند از اوج جباری نزول | |
تو ز جای خود چو مردی بیادب | برنگیری گام، نه روز و نه شب | |
آمدند از اوج عزت پیش باز | تو ز پس رفتی و کردی احتراز | |
ای دریغا نیستی تو مرد این | با که بتوان گفت آخر درد این | |
تا بهشت و دوزخت در ره بود | جان توزین رازکی آگه بود | |
چون ازین هر دو برون آیی تمام | صبح این دولت برونت آید ز شام | |
گلشن جنت نه این اصحاب راست | زانک علیون ذوی الالباب راست | |
تو چو مردان، این بدین ده آن بدان | درگذر، نه دل بدین ده نه بدان | |
چون ز هر دو درگذشتی فرد تو | گر زنی باشی تو باشی مرد تو |