سیف فرغانی (غزلها)/طوطی خجل فروماند از بلبل زبانت
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سیف فرغانی (غزلها) (طوطی خجل فروماند از بلبل زبانت) از سیف فرغانی |
' |
طوطی خجل فروماند از بلبل زبانت | مجلس پر از شکر شد از پستهی دهانت | |
جعد بنفشه مویان تابی ز چین زلفت | حسن همه نکویان رنگی ز گلستانت | |
ما را دلی است دایم درهم چو موی زنگی | از خال هندو آسا وز چشم ترکسانت | |
همچون نشانه تا کی بر دل نهد جراحت | ما را به تیر غمزه ابروی چون کمانت | |
سرگشتهای که گردن پیچید در کمندت | دست اجل گشاید پایش ز ریسمانت | |
ز آن بر درت همیشه از دیده آب ریزم | تا خون دل بشویم از خاک آستانت | |
جانم تویی و بیتو بنده تنی است بیجان | وین نیز اگر بخواهی کردم فدای جانت | |
با آنکه نیست از خط بر عارضت نشانی | منشور ملک حسن است این خط بینشانت | |
گر با چنین میانی از مو کمر کنندت | بار کمر ندانم تا چون کشد میانت | |
در وصف خوبی تو صاحب لسان معنی | بسیار گفت لیکن ناورد در بیانت | |
پا در رکاب کردی اسب مراد را سیف | روزی اگر فتادی در دست من عنانت | |
ای رفته از بر ما ما گفته همچو سعدی | «خوش میروی به تنها تنها فدای جانت» |