سنایی غزنوی (قصاید)/درین لافگاه ارچه پیروز روزم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سنایی غزنوی (قصاید) (درین لافگاه ارچه پیروز روزم) از سنایی غزنوی |
' |
درین لافگاه ارچه پیروز روزم | ز بد سیرتی سغبهی شر و شورم | |
درین زیر چرخ از مزاج عناصر | گهی دیوم و گه ددم گه ستورم | |
ز خبث و ز بی آگهی با عزیزان | درون خار پشتم ز بیرون سمورم | |
ز بهر دو طامات و ژاژ و مزخرف | همه ساله با خلق در شر و شورم | |
فریب جگرهای چون آتشم من | مگر ز آب شیرین نیم ز آب شورم | |
همی سام را هیز خوانم پس آن گه | چو کاووس پیوسته در بند تورم | |
چو حورم نهان و چو هور آشکارا | ولیک از حقیقت نه حورم نه هورم | |
بدین باد و توش و سروریش گویی | سنایی نیم بوعلی سیمجورم | |
چو شار و چو شیرم به لاف و به دعوی | ولیک از صفت چون اسیران غورم | |
مخوان قانعم طامعم خوان ازیرا | به سیرت چو مارم به صورت چو مورم | |
اگر زر نگیرم نه زاهد خسیسم | وگر میننوشم نه تایب ز کورم | |
نه بهر ورع کم کنم ناحفاظی | ورع چه که خود نیست در خرزه زورم | |
از آن با حکیمان نیارم نشستن | که ایشان چو مورند و من لندهورم | |
وز آن عار گرد افاضل نگردم | که ایشان بصیرند و من زشت و عورم | |
از آن دوست و دشمن نیارم به خانه | که خالیست از خشک و از تر خنورم | |
وزان عاجزی سوی مردان نپویم | که ایشان چو شیرند و من همچو گورم | |
چگونه کنم با سران اسب تازی | چو دانم که از چوب بودست بورم | |
یکی تودهی وحشتم از برون خشک | اگر مغز گنده نخواهی مشورم | |
مشعبد مرا گونه دادست زینسان | ترا من بگفتم نه لعلم بلورم | |
لقب گر سنایی به معنی ظلامم | چو جوهر به ظاهر به باطن نفورم | |
به بیدیدهای ابلهی گفت: کوری | بدو گفت بی دیده: کوری که کورم | |
الا ای نانت چو من نیست پخته | فطیری که گرمست اکنون تنورم | |
من اینم که گفتم چو دانی که اینم | تو پس گر سر شر نداری مشورم | |
اگر عیب خود خود نگویم به مردم | نه درویش خانه نهد مرگ گورم | |
مرا از تو و سورت آن گه چه خیزد | که اندر بغلها نهد مرگ سورم |