سنایی غزنوی (قصاید)/ای برده عقل ما اجل ناگهان تو
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سنایی غزنوی (قصاید) (ای برده عقل ما اجل ناگهان تو) از سنایی غزنوی |
' |
ای برده عقل ما اجل ناگهان تو | وی در نقاب غیب نهان گشته جان تو | |
ای شاخ نو شکفته ناگه ز چشم بد | تابوت شوم روی شده بوستان تو | |
محروم گشته از گهر عقل جان تو | معزول مانده از سخن خوش زبان تو | |
جان تو پاسبان بقای تو بوده باز | با دزد عمر گشته قرین پاسبان تو | |
هنگام مرگ بهر جوانی و نازکیت | خون میگریست بر تو همی جانستان تو | |
ای آفتاب جان من از لطف و روشنی | خر پشتهی گلین ز چه شد سایبان تو | |
گر آب یابدی تنت از آب چشم من | شاخ فراق رویدی از استخوان تو | |
ای تاج تا قرین زمین گشتهای چو گنج | چون تاج خم گرفت قد دوستان تو | |
تاج ملوک را سر تختست جایگاه | در زیر خاک تیره چرا شد مکان تو | |
ای وا دریغ از آن دل بسیار مهر تو | ای وا دریغ از آب لب شکرفشان تو | |
بردار سر ز بالش خاک از برای آنک | دلها سبک شدست ز خواب گران تو | |
یک ره به عذر لعل شکرپاش برگشای | کاینک رهی به آشتی آمد به خوان تو | |
نی نی چه جای عذر و عتابست و آشتی | رفتی چنانکه باز نیابم نشان تو | |
شد تیره همچو موی تو روی چو ماه تو | شد چفته همچو زلف تو سرو روان تو | |
تابوت را که هیچ کسی تاجور ندید | آخر بیافت این شرف اندر زمان تو | |
مرگ آخر آن طویلهی گوهر فرو گسست | کز وی ستاره دید همی آسمان تو | |
خاک آخر آن دو دانهی یاقوت نیست کرد | کز تاب او پدید همی شد نشان تو | |
یارب چه آتشیست فراقت که تا ابد | دودی کبود سر زند از دودمان تو | |
ای کاج دانمی که در آنجای غمکشان | تو پیش ریخت خواهی یا پرنیان تو | |
باری بدانمی که پر از خاک گور شد | آن شکرین چو غالیه دانی دهان تو | |
باری بدانمی که چگونست زیر خاک | آن تیغ آب دادهی بسیار دان تو | |
باری بدانمی که بگو از چسان بریخت | آن زلف تاب دادهی عنبرفشان تو | |
دانم که لاله وار چو خون گشت و بترکید | آن در میان نرگس و گل دیدگان تو | |
گنج وفا و خدمت تو بود ذات من | تاج عطا و طلعت من بود جان تو | |
تاجی به زیر خاک ندیدم جز آن خویش | گنجی میان آب ندیدم جز آن تو | |
بودی وفا میان من و تو مقیم پار | اکنون عطا میان خدا و میان تو |