سنایی غزنوی (قصاید)/ای ایزدت را رحمت آفریده
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سنایی غزنوی (قصاید) (ای ایزدت را رحمت آفریده) از سنایی غزنوی |
' |
ای ایزدت را رحمت آفریده | در سایهی لطف بپروریده | |
ای نور جمالت از رخ تو | انگشت اشارت کنان بریده | |
آوازهی تو در هوای وحدت | پیش از ازل و ابد خنیده | |
عرشی که سر آسیمه بود ز اول | در زیر قدمهایت آرمیده | |
بر فرش خرد گرد بر نشسته | تا عشق بساط تو گستریده | |
اندر ازل از بهر چاکرت خود | لبیک همه عاشقان شنیده | |
ای دست فرو شسته ز آفرینش | گشته ملکی هر کجا که دیده | |
بی روی تو عقلی ندیده صبحی | از مشرق روحالقدس دمیده | |
بی زلف تو جانی ندیده دینی | با کفر عزازیل آرمیده | |
لاغر شده عقل از همه فضولی | از بس که ز تو فاقهها کشیده | |
فربی شده روح از همه معانی | از بس که ز بستان تو چریده | |
آنجا که تو بر خوانده و زند و پازند | زردشت به مخرق زبان بریده | |
با داد تو اندر جهان نیابند | جز چشم بتان هیچ پژمریده | |
آنجا که کریمیت خوان نهاده | ابلیس طفیلی بدو رسیده | |
و آنجا که سمند تو سم نموده | آدم علم خویش خوابنیده | |
مردم تویی از کل آفرینش | در آینهی چشم اهل دیده | |
موسی به کنار تو برنشسته | از نیل و عصا آدمش کشیده | |
فراش تو نوح از نهیب طوفان | در زورق اقبال تو خزیده | |
در برزگریت آمده براهیم | ریحان و گل از آتشش دمیده | |
موسی به سقاییت بوده روزی | بس باده که از جام تو چشیده | |
از چاکری تو براق عیسی | چون شمس به چارم فلک رسیده | |
از لطف تو عقل اندر آفرینش | ناخوانده ترا نام آفریده | |
در پیش قدت چون الف بگویم | در کامم دالی شود خمیده | |
لعل تو بسی توبهها شکسته | جزع تو بسی پردهها دریده | |
در زلف تو سیصد هزار خم هست | در هر چم او یوسفی چمیده | |
در مجلس تو جبرییل سامی | بر درت مگس گیر بر تنیده | |
در رستهی سنت سنایی از دل | داده خرد و عشق تو خریده |