سعدی (قصاید فارسی)/ان هوی النفس یقد العقال
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (قصاید فارسی) (ان هوی النفس یقد العقال) از سعدی |
' |
ان هوی النفس یقد العقال | لایتهدی و یعی ما یقال | |
خاک من و تست که باد شمال | میبردش سوی یمین و شمال | |
ما لک فیالخیمة مستلقیا | وانتهض القوم و شدوا الرحال | |
عمر به افسوس برفت آنچه رفت | دیگرش از دست مده بر محال | |
قد و عرالمسلک یا ذاالفتی | افلح من هیاء زاد المل | |
بس که در آغوش لحد بگذرد | بر من و تو روز و شب و ماه و سال | |
لاتک تغتر بمعمورة | یعقبها الهدم او الانتقال | |
گر به مثل جام جمست آدمی | سنگ اجل بشکندش چون سفال | |
لو کشف التربة عن بدرهم | لم یر الاکدقیق الهلال | |
بس که درین خاک ممزق شدست | پیکر خوبان بدیع الجمال | |
واندرس الرسم بطول الزمان | وانتخر العظم بمراللیال | |
ای که درونت به گنه تیره شد | ترسمت آیینه نگیرد صقال | |
مالک تعصی و منادی القبول | من قبل الحق ینادی تعال؟ | |
زندهی دل مرده ندانی که کیست؟ | آنکه ندارد به خدای اشتغال | |
عز کریم احد لایزول | جل قدیم صمد لایزال | |
پادشهان بر در تعظیم او | دست برآورده به حکم سال | |
کم حزن فی بلد بلقع | من علیها بسحاب ثقال | |
بار خدایی که درون صدف | در کند از قطرهی آب زلال | |
ان نطق العارف فی وصفه | یعجز عن شان عدیم المثال | |
کار مگس نیست درین ره پرید | بلکه بسوزد پر عنقا و بال | |
کم فطن بادر مستفهما | عاد وقد کل لسان المقال | |
فهم بسی رفت و نبودش طریق | وهم بسی گشت و نماندش مجال | |
لودنت الفکرة من حجبه | لاحترقت من سبحات الجلال | |
بر دل عشاق جمالش خوشست | تلخی هجران به امید وصال | |
اصبح من غایة الطافه | یجترم العبد و یبقی النوال | |
بنده دگر بر که کند اعتماد | گر نکند بر کرم ذوالجلال | |
ان مقالی حکم فاعتبر | موعظة تسمع صم الجبال | |
هر که به گفتار نصیحت کنان | گوش ندارد بخورد گوشمال | |
بادیة المحشر واد عمیق | تمتحن النفس و تمضی الجمال | |
گر قدمت هست چو مردان برو | ور عملت نیست چو سعدی بنال | |
رب اعنی و اقل عثرتی | انت رجایی و علیک اتکال |