دیوان شمس/گر چه بسی نشستم در نار تا به گردن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (گر چه بسی نشستم در نار تا به گردن) از مولوی |
' |
گر چه بسی نشستم در نار تا به گردن | اکنون در آب وصلم با یار تا به گردن | |
گفتم که تا به گردن در لطفهات غرقم | قانع نگشت از من دلدار تا به گردن | |
گفتا که سر قدم کن تا قعر عشق میرو | زیرا که راست ناید این کار تا به گردن | |
گفتم سر من ای جان نعلین توست لیکن | قانع شو ای دو دیده این بار تا به گردن | |
گفتا تو کم ز خاری کز انتظار گلها | در خاک بود نه مه آن خار تا به گردن | |
گفتم که خار چه بود کز بهر گلستانت | در خون چو گل نشستم بسیار تا به گردن | |
گفتا به عشق رستی از عالم کشاکش | کان جا همیکشیدی بیگار تا به گردن | |
رستی ز عالم اما از خویشتن نرستی | عار است هستی تو وین عار تا به گردن | |
عیاروار کم نه تو دام و حیله کم کن | در دام خویش ماند عیار تا به گردن | |
دامی است دام دنیا کز وی شهان و شیران | ماندند چون سگ اندر مردار تا به گردن | |
دامی است طرفهتر زین کز وی فتاده بینی | بیعقل تا به کعب و هشیار تا به گردن | |
بس کن ز گفتن آخر کان دم بود بریده | کز تاسه نبود آخر گفتار تا به گردن |