دیوان شمس/هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی) از مولوی |
' |
هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی | در دل هر خار غم گلزار جان افزاستی | |
گر نه جوشاجوش غیرت کف برون انداختی | نقش بند جان آتش رنگ او با ماستی | |
ور نبودی پرده دار برق سوزان ماه را | این زمین خاک همچون آسمان درواستی | |
در ره معشوق جان گر پا و پر کار آمدی | ذره ذره در طریقش باپر و باپاستی | |
دیده نامحرمان گردیده بودی عشق را | خود طناب خیمههای جمله بر دریاستی | |
گر نه خون آمیز بودی آب چشم عاشقان | بر سر هر آب چشمی نقش آن میناستی | |
روز و شب گر دیده بودی آتش عشق مرا | گرم رو بودی زمانه دی ز من فرداستی | |
خاک باشی خواهد آن معشوق ما ور نی از او | جای هر عاشق ورای گنبد خضراستی | |
حسن شمس الدین تبریزی برافکندی نقاب | گر نه اندر پیش او فراش لا لالاستی |