دیوان شمس/مست می عشق را حیا نی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (مست می عشق را حیا نی) از مولوی |
' |
مست می عشق را حیا نی | وین باده عشق را بها نی | |
آن عشق چو بزم و باده جان را | می نوشد و ممکن صلا نی | |
با عقل بگفت ماجراها | جان گفت که وقت ماجرا نی | |
از روح بجستم آن صفا گفت | آن هست صفا ولی ز ما نی | |
گفتم که مکن نهان از این مس | ای کفو تو زر و کیمیا نی | |
کاین برق حدیث تو از آن است | جز جان افزا و دلربا نی | |
گفتا غلطی که آن نیم من | ما بوالحسنیم و بوالعلا نی | |
گفتم که به حق نرگسانت | دفعم بمده به شیوهها نی | |
کاین غمزه مست خونی تو | کشتهست هزار و خونبها نی | |
بالله که تویی که بیتویی تو | ای کبر تو غیر کبریا نی | |
گر ز آنک تویی و گر نهای تو | از تو گذری دو دیده را نی | |
گر فرمایی که نیست هست است | کو زهره که گویمت چرا نی | |
مقناطیسی و جان چو آهن | میآید مست و دست و پا نی | |
چون گرم شوم ز جام اول | غیر تسلیم در قضا نی | |
چون شد به سرم میم سراسر | می را تسلیم یا رضا نی | |
از بهر نسیم زلف جعدت | یکتا زلفی که جز دو تا نی | |
ای باد صبا به انتظارت | از بهر صبا و خود صبا نی | |
پس ما چه زنیم ای قلندر | اندر گره و گره گشا نی | |
گر ز آنک نه هر دمی خداوند | کو جز سر و خاصه خدا نی | |
مخدومی شمس دین تبریز | چون خورشیدش در این سما نی |