دیوان شمس/ما آفت جان عاشقانیم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (ما آفت جان عاشقانیم) از مولوی |
' |
ما آفت جان عاشقانیم | نی خانه نشین و خانه بانیم | |
اندر دل تو اگر خیال است | می پنداری که ما ندانیم | |
اسرار خیالها نه ماییم | هر سودا را نه ما پزانیم | |
دلها بر ما کبوترانند | هر لحظه به جانبی پرانیم | |
تن گفت به جان از این نشان کو | جان گفت که سر به سر نشانیم | |
آخر تو به گفت خویش بنگر | کاندر دهن تو می نشانیم | |
هر دم بغل تو را گرفته | در راحت و رنج می کشانیم | |
تا آتش و آب و بادطبعی | ما باده خاکیت چشانیم | |
وان گاه دهان تو بشوییم | آن جا برسی که ما نهانیم | |
چون رخت تو در نهان کشیدیم | آنگه بینی که ما چه سانیم | |
چون نقش تو از زمین ببردیم | دانی که عجایب زمانیم | |
هر سو نگری زمان نبینی | پس لاف زنی که لامکانیم | |
همرنگ دلت شود تن تو | در رقص آیی که جمله جانیم | |
لب بر لب ما نهی تو بیلب | اقرار کنی که همزبانیم | |
ای شمس الدین و شاه تبریز | از بندگیت شهنشهانیم |