دیوان شمس/عیسی چو تویی جانا ای دولت ترسایی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (عیسی چو تویی جانا ای دولت ترسایی) از مولوی |
' |
عیسی چو تویی جانا ای دولت ترسایی | لاهوت ازل را از ناسوت تو بنمایی | |
ایمان ز سر زلفت زنار عجب بندد | کز کافر زلف خود یک پیچ تو بگشایی | |
ای از پس صد پرده درتافته رخسارت | تا عالم خاکی را از عشق برآرایی | |
جان دوش ز سرمستی با عشق تو عهدی کرد | جان بود در آن بیعت با عشق به تنهایی | |
سر عشق به گوشش برد سر گفت به گوش جان | کس عهد کند با خود نی تو همگی مایی | |
چندانک تو میکوشی جز چشم نمیپوشی | تا چند گریزی تو از خویش و نیاسایی | |
جان گفت که ای فردم سوگند بدین دردم | سوگند بدان زلفی عاشق کش سودایی | |
کان عهد که من کردم بیجان و بدن کردم | نی ما و نه من کردم ای مفرد یکتایی | |
مست آنچ کند در می از میبود آن به روی | در آب نماید او لیک او است ز بالایی | |
تبریز ز شمس الدین آخر قدحی زو هین | آن ساقی ترسا را یک نکته نفرمایی |