دیوان شمس/صد دل و صد جان بدمی دادمی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (صد دل و صد جان بدمی دادمی) از مولوی |
' |
صد دل و صد جان بدمی دادمی وز جهت دادن جان شادمی ور تن من خاک بدی این نفس جمله گل و عشق و هوش زادمی از جهت کشت غمش آبمی وز جهت خرمن او بادمی گر ندمیدی غم او در دلم چون دگران بیدم و فریادمی گر نبدی غیرت شیرین من فخر دو صد خسرو و فرهادمی گر نشکستی دل دربان راز قفل جهان همه بگشادمی ور همدانم نشدی پای گیر همره آن طرفهی بغدادمی بس که همه سهو و فراموشیم گر نبدی یاد تو من یادمی بس! که برد سر و پی این زبان حسره که من سوسن آزادمی