دیوان شمس/شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود) از مولوی |
' |
شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود | هر کی خورد خون خلق زشت و سیه دل شود | |
چون جگر عاشقان میخورد این شب به ظلم | دود سیاهی ظلم بر دل شب میدمد | |
عاقله شب تویی بازرهانش ز ظلم | نیم شبی بر فلک راه بزن بر رصد | |
تا برهد شب ز ظلم ما برهیم از ظلام | ای که جهان فراخ بیتو چو گور و لحد | |
شب همه روشن شود دوزخ گلشن شود | چونک بتابد ز تو پرتو نور احد | |
سینه کبودی چرخ پرتو سینه منست | جرعه خون دلم تا به شفق میرسد | |
فارغ و دلخوش بدم سرخوش و سرکش بدم | بولهب غم ببست گردن من در مسد | |
تیر غم تو روان ما هدف آسمان | جان پی غم هم دوان زانک غمش میکشد | |
جانم اگر صافیست دردی لطف توست | لطف تو پاینده باد بر سر جان تا ابد | |
قافله عصمتت گشت خفیر ار نه خود | راه زن از ریگ ره بود فزون در عدد | |
سر به خس اندرکشید مرغ غم از بیم آنک | بر سر غم میزند شادی تو صد لگد | |
چشم چپم میپرد بازو من میجهد | شاید اگر جان من دیگ هوسها پزد | |
جان مثل گلبنان حامله غنچههاست | جانب غنچه صبی باد صبا میوزد | |
زود دهانم ببند چون دهن غنچهها | زانک چنین لقمهای خورد و زبان میگزد |