دیوان شمس/سر برمزن از هستی تا راه نگردد گم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (سر برمزن از هستی تا راه نگردد گم) از مولوی |
' |
سر برمزن از هستی تا راه نگردد گم | در بادیه مردان محوست تو را جم جم | |
در عالم پرآتش در محو سر اندرکش | در عالم هستی بین نیلین سر چون قاقم | |
زیر فلک ناری در حلقه بیداری | هر چند که سر داری نه سر هلدت نی دم | |
هر رنج که دیدهست او در رنج شدیدست او | محو است که عید است او باقی دهل و لم لم | |
سرگشتگی حالم تو فهم کن از قالم | کای هیزم از آن آتش برخوان که و ان منکم | |
کی روید از این صحرا جز لقمه پرصفرا | کی تازد بر بالا این مرکب پشمین سم | |
ور پرد چون کرکس خاکش بکشد واپس | هر چیز به اصل خود بازآید می دانم | |
رو آر گر انسانی در جوهر پنهانی | کو آب حیات آمد در قالب همچون خم | |
شمس الحق تبریزی ما بیضه مرغ تو | در زیر پرت جوشان تا آید وقت قم |