دیوان شمس/در فنای محض افشانند مردان آستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (در فنای محض افشانند مردان آستی) از مولوی |
' |
در فنای محض افشانند مردان آستی | دامن خود برفشاند از دروغ و راستی | |
مرد مطلق دست خود را کی بیالاید به جان | آخر ای جان قلندر از چه پهلو خاستی | |
سالکی جان مجرد بر قلندر عرضه داد | گفت در گوشش قلندر کان طرف می واستی | |
کاین طرف هر چند سوزی در شرار عشق خویش | لیک هم مطلق نهای زیرا که در غوغاستی | |
در جمال لم یزل چشم ازل حیران شده | نی فزودی از دو عالم نی ز نفیش کاستی | |
تو نه این جایی نه آن جا لیک عشاق از هوس | میکنند آن جا نظر کان جاستی آن جاستی | |
ای که از الا تو لافیدی بدین زفتی مباش | چشمها را پاک کن بنگر که هم در لاستی | |
مرحبا جان عدم رنگ وجودآمیز خوش | فارغ از هست و عدم مر هر دو را آراستی | |
پاکی چشمت نباشد جز شه تبریزیان | شمس دین گر او بخواهد لیک نی زانهاستی |