دیوان شمس/در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا) از مولوی |
' |
در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا | ابروی او گره نشد گر چه که دید صد خطا | |
چشم گشا و رو نگر جرم بیار و خو نگر | خوی چو آب جو نگر جمله طراوت و صفا | |
من ز سلام گرم او آب شدم ز شرم او | وز سخنان نرم او آب شوند سنگها | |
زهر به پیش او ببر تا کندش به از شکر | قهر به پیش او بنه تا کندش همه رضا | |
آب حیات او ببین هیچ مترس از اجل | در دو در رضای او هیچ ملرز از قضا | |
سجده کنی به پیش او عزت مسجدت دهد | ای که تو خوار گشتهای زیر قدم چو بوریا | |
خواندم امیر عشق را فهم بدین شود تو را | چونک تو رهن صورتی صورتتست ره نما | |
از تو دل ار سفر کند با تپش جگر کند | بر سر پاست منتظر تا تو بگوییش بیا | |
دل چو کبوتری اگر میبپرد ز بام تو | هست خیال بام تو قبله جانش در هوا | |
بام و هوا تویی و بس نیست روی بجز هوس | آب حیات جان تویی صورتها همه سقا | |
دور مرو سفر مجو پیش تو است ماه تو | نعره مزن که زیر لب میشنود ز تو دعا | |
میشنود دعای تو میدهدت جواب او | کای کر من کری بهل گوش تمام برگشا | |
گر نه حدیث او بدی جان تو آه کی زدی | آه بزن که آه تو راه کند سوی خدا | |
چرخ زنان بدان خوشم کب به بوستان کشم | میوه رسد ز آب جان شوره و سنگ و ریگ را | |
باغ چو زرد و خشک شد تا بخورد ز آب جان | شاخ شکسته را بگو آب خور و بیازما | |
شب برود بیا به گه تا شنوی حدیث شه | شب همه شب مثال مه تا به سحر مشین ز پا |