دیوان شمس/بر آنم کز دل و دیده شوم بیزار یک باره
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (بر آنم کز دل و دیده شوم بیزار یک باره) از مولوی |
' |
بر آنم کز دل و دیده شوم بیزار یک باره | چو آمد آفتاب جان نخواهم شمع و استاره | |
دلا نقاش را بنگر چه بینی نقش گرمابه | مه و خورشید را بنگر چه گردی گرد مه پاره | |
نهادی سیر بر بینی نسیم گل همیجویی | زهی بیرزق کو جوید ز هر بیچارهای چاره | |
بجز نقاش را منگر که نقش غم کند شادی | که از اکسیر لطف او عقیق و لعل شد خاره | |
اگر مخمور اگر مستی به بزم او رو و رستی | که شد عمری که در غربت ز خان و مانی آواره | |
مگر غول بیابانی ره مدین نمیدانی | که فوق سقف گردونی تو را قصر است و درساره | |
نه هر قصری که تو دیدی از آن قیصری بود آن | نه هر بامی و هر برجی ز بنایی است همواره | |
هزاران گل در این پستی به وعده شاد میخندد | هزاران شمع بر بالا به امر او است سیاره | |
زهی سلطان زهی نجده سری بخشد به یک سجده | اسیر او شوی بهتر کاسیر نفس مکاره | |
ز علم او است هر مغزی پر از اندیشه و حیله | ز لطف او است هر چشمی که مخمور است و سحاره | |
خری کو در کلم زاری درافتاد و نمیترسد | برون رانندش از حایط بریده دم و لت خواره | |
مگو ای عشق با تن تو حدیث عشق زیرا او | نفاقی میکند با تو ولیکن نیست این کاره | |
به پیشت دست میبندد ولیکن بر تو میخندد | به گورستان رو و بنگر فغان از نفس اماره |