دیوان شمس/آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک) از مولوی |
' |
آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک | شنگینک و منگینک سربسته به زرینک | |
چون منکر مرگست او گوید که اجل کو کو | مرگ آیدش از شش سو گوید که منم اینک | |
گوید اجلش کای خر کو آن همه کر و فر | وان سبلت و آن بینی وان کبرک و آن کینک | |
کو شاهد و کو شادی مفرش به کیان دادی | خشتست تو را بالین خاکست نهالینک | |
ترک خور و خفتن گو رو دین حقیقی جو | تا میر ابد باشی بیرسمک و آیینک | |
بیجان مکن این جان را سرگین مکن این نان را | ای آنک فکندی تو در در تک سرگینک | |
ما بسته سرگین دان از بهر دریم ای جان | بشکسته شو و در جو ای سرکش خودبینک | |
چون مرد خدابینی مردی کن و خدمت کن | چون رنج و بلا بینی در رخ مفکن چینک | |
این هجو منست ای تن وان میر منم هم من | تا چند سخن گفتن از سینک و از شینک | |
شمس الحق تبریزی خود آب حیاتی تو | وان آب کجا یابد جز دیده نمگینک |