دام هستی بیدل شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| تا از کمند هستی ای مرغ دل نجستی | کی یافتی بلندی زان نیستی و پستی |
| منع از شراب عشقم زاهد مکن که باشد | خود عین هوشیاری این بیخودی و مستی |
| اول بسوز خود را زاهد از آتش عشق | ورنه بسوزی آخر از خویشتن پرستی |
| ای صید پای بسته ای مرغ جان که هرگاه | جستی ز دام هستی بر لامکان نشستی |
| تا چند همچو روباه در قید لاشه ای هان | بفشان چو شیر مردان بر این دو کون دستی |
| با یار خویش بیدل پیوستی آن زمانی | کز هر چه دل بریدی وز خویشتن گسستی |
در ویکی‌پدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۸:۱۱ (UTC)––––