خاقانی (قصاید)/دلنواز من بیمار شمائید همه
| ' | خاقانی (قصاید) (دلنواز من بیمار شمایید همه) از خاقانی |
' |
دلنواز من بیمار شمایید همه بهر بیمار نوازی به من آئید همه من چو موئی و ز من تا به اجل یک سر موی به سر موی ز من دور چرایید همه من کجایم؟ خبرم نیست که مست خطرم گر شما نیز نه مستید کجایید همه دور ماندید ز من همچو خزان از نوروز که خزان رنگم و نوروز لقایید همه سنبلستان خطم خشک نگشته است هنوز به من آئید که آهوی ختایید همه اجلم دنبه نهاد از بره‌ی چرخ و شما همچو آهو بره مشغول چرایید همه من مه چارده بودم مه سی روزه شدم نه شما شمس من و مهر سمایید همه گر بسی روز دو شب هم‌دم ماه آید مهر سی شب از من به چه تاویل جدایید همه چون مه کاست شب از شب بترم پیش شما کز سر روز بهی روز بهایید همه سرو بالان شمایم سر بالین مرا تازه دارید به نم، کابر نمایید همه من چو گل خون به دهان آمده و تشنه لبم بر گل تشنه گه ژاله هوایید همه از چه سینه به دلو نفس و رشته‌ی جان برکشید آب که نی کم ز سقایید همه همه بیمار پرستان ز غمم سیر شدند آنکه این غم خورد امروز شمایید همه چون سر انگشت قلم گیر من از خط بدیع در خط مهر من انگشت نمایید همه پدر و مادرم از پای فتادند ز غم به شما دست زدم کاهل وفایید همه به منی و عرفاتم ز خدا درخواهید که هم از کعبه پرستان خدایید همه بس جوانم به دعا جان مرا دریابید که چو عیسی زبر بام دعایید همه آه کامروز تبم تیز و زبان کند شده است تب ببندید و زبانم بگشایید همه بوی دارو شنوم روی بگردانم ازو هر زمان شربت نو در مفزایید همه تنم از آتش تب سوخته چون عود و نی است چون نی و عود سر انگشت بخایید همه گر همی پیر سحرخیز به نی برد تب نی بجوئید و بر آن پیر گرایید همه مگر این تب به شما طایفه خواهند برید کز سر لرزه چو نی بر سر پایید همه من چو مخمور ز تب شیفته چشمم چه عجب گر چو مصروع ز غم شیفته رایید همه آمد آن مار اجل هیچ عزیمت دانید که بخوانید و بدان مار فسایید همه جان گزاید نفس مار اجل جهد کنید کز نفس مار اجل را بگزایید همه من چو شیرم به تب مرگ و شما همچو گوزن بر سر مار اجل پای بسایید همه چون گوزن از پس هر ناله ببارید سرشک کز سرشک مژه تریاک شفایید همه من اسیر اجلم هرچه نوا خواهد چرخ بدهید ارچه نه چندان بنوایید همه نی نی از بند اجل کس به نوا باز نرست کار کافتاد چه در بند نوایید همه مهره‌ی جان ز مششدر برهانید مرا که شما نیز نه زین بند رهایید همه روز خون ریز من آمد ز شبیخون قضا خون بگریید که رد خون قضایید همه فزع مادر و افغان پدر سود نداشت بر فغان و فزع هر دو گوایید همه چون کلید سخنم در غلق کام شکست بر در بسته‌ی امید چه پایید همه تا چو نوک قلم از درد زبانم سیه است از فلک خسته‌ی شمشیر جفایید همه چشم بادام من است از رگ خون پسته مثال به زبان آن رگ خون چند گشایید همه خوی به پیشانی و کف در دهنم بس خطر است به گلاب این خوی و کف چند زدایید همه چون صراحی به فواق آمده خون در دهنم ز آن شما زهرکش جام بلایید همه جان کنم چون به فواق آیم و لرزان چو چراغ گر چو پروانه بسوزید سزایید همه من چو شمع و گل اگر میرم و خندم چه عجب که شما بلبل و پروانه مرایید همه جان به فردا نکشد درد سر من بکشید به یک امروز ز من سیر میایید همه تا دمی ماند ز من نوحه‌گران بنشانید وا رشیداه کنان نوحه سرایید همه هم بموئید و هم از مویه‌گران درخواهید که بجز مویه‌گر خاص نشایید همه بشنوانید مرا شیون من وز دل سنگ بشنوید آه رشید ار شنوایید همه اشک داود چو تسبیح ببارید از چشم خوش بنالید که داود نوایید همه خپه گشتم دهن و حلق فرو بسته چو نای وز سر ناله شما نیز چو نایید همه پیش جان دادن من خود همه سگ‌جان شده‌اید زان چو سگ در پس زانوی عنایید همه چون مرا طوطی جان از قفس کام پرید نوحه‌ی جغد کنید ار چو همایید همه من کنون روزه‌ی جاوید گرفتم ز جهان گر شما در هوس عید بقایید همه وقت نظاره‌ی عام است شما نیز مرا بهر آخر نظر خاص بیایید همه الوداع ای دمتان همره آخر دم من بارک الله چه به آئین رفقایید همه الوداع ای دلتان سوخته‌ی روز فراق در شب خوف نه در صبح رجایید همه پیش تابوت من آئید برون ندبه‌کنان در سه دست از دو زبانم بستایید همه من گدازان چو هلالم ز بر نعش و شما بر سر نعش نظاره چو سهایید همه چو نسیج سر تابوت زر اندود رخید چون حلی بن تابوت دوتایید همه