حدیث عشق بیدل شیرازی

بودیم آن زمان کـه ز گیتـی نشـان نبود

این آفتــاب و ماه و زمین و زمــان نبود

زیـن کاینــات نام و نشــــانی نبـود هیچ

معشوق بود و عاشق و کس در میان نبود

می بــاختیـــــم عشــق نهــانـی بــه یکدگر

بود از دو سو محبــت و لیکن عیان نبود

فکـــر تــو بــود در دل مــا و نبود دل

ذکــــر تـو بـود ورد زبــان و زبـان نبود

چــــون آفتـــاب بــود نمــایـان رخـش دلی

آن مظهــری که جلــوه نمــاید در آن نبود

آورد از عـــدم به وجــود اینهمـــه نقوش

چون بنگرید آنچه دلش خواست در آن نبود

بس نقش بست صورت انسان بدست خویش

آئینـــــــه بـــــرای رخـــــش آنچنـــان نبود

مـــرغ شبیـــم مــا و رخ دوســـت آفتـاب

از ما دگـــر نه طلعـــت دلبــر نهان نبود

اندیشــه را به کنـه جمــال تو راه نیست

جـــایی دلـــم برفت کـــه جـای گمـان نبود

یک حرف بیش نیست چو بیدلحدیث عشق

حاجت تـرا به اینهمـه شـرح و بیان نبود

در ویکی‌پدیا موجود است:

حدیث عشق بیدل شیرازی

M rastgar ‏۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۴۷ (UTC)