حافظ (غزلیات)/بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (بیا که قصر امل سخت سست بنیادست) از حافظ |
' |
بیا! که قصر اَمَل سخت سُست بنیادست | بیار باده! که بُنیاد عمر بر بادست | |
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود | ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست | |
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب | سروش عالم غیبم چه مژدهها دادست؟ | |
که: «ای بلندنظر! شاهباز سِدره نشین، | نشیمن تو، نه این کنج محنت آبادست | |
تو را ز کُنگرهی عرش میزنند صفیر | ندانمت که در این دامگه چه افتادست...» | |
نصیحتی کنمت، یاد گیر و در عمل آر | که این حدیث ز پیر طریقتم یادست | |
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد | که این لطیفهی عشقم ز رهروی یادست | |
رضا به داده بده، وز جبین گره بُگشای | که بر من و تو دَرِ اختیار نَگْشادست | |
مجو درستیِ عهد از جهانِ سستِ نَهاد | که این عَجوزْ عروسِ هزاردامادست | |
نشان عهد و وفا نیست در تَبَسُّم گل | بِنال بلبل بیدل، که جای فریادست! | |
حسد چه میبری ای سست نظم بر حافظ؟ | قبولِ خاطر و لطفِ سخن، خدادادست! |