جامی (اورنگ چهارم سبحة الا برار)/پور عمران به دلی غرقهی نور
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | جامی (اورنگ چهارم سبحة الا برار) (پور عمران به دلی غرقهی نور) از جامی |
' |
پور عمران به دلی غرقهی نور | میشد از بهر مناجات به طور | |
دید در راه سر دوران را | قائد لشکر مهجوران را | |
گفت کز سجدهی آدم ز چه روی | تافتی روی رضا؟ راست بگوی! | |
گفت: «عاشق که بود کاملسیر | پیش جانان نبرد سجده به غیر» | |
گفت موسی که: «به فرمودهی دوست | سرنهد، هر که به جان بندهی اوست» | |
گفت: «مقصود از آن گفت و شنود | امتحان بود محب را، نه سجود!» | |
گفت موسی که: «اگر حال این است، | لعن و طعن تو چراش آیین است؟ | |
بر تو چون از غضب سلطانی | شد لباس ملکی، شیطانی؟» | |
گفت کاین هر دو صفت عاریتاند | مانده از ذات ملک ناحیتاند | |
گر بیاید صد ازین یا برود، | حال ذاتم متغیر نشود | |
ذات من بر صفت خویشتن است | عشق او لازمهی ذات من است | |
تاکنون عشق من آمیخته بود | در غرضهای من آویخته بود | |
داشت بخت سیه و روز سفید، | هر دمام دستخوش بیم و امید | |
این دم از کشمکش آن رستم | پس زانوی وفا بنشستم | |
لطف و قهرم همه یکرنگ شدهست | کوه و کاهم همه همسنگ شدهست | |
عشق شست از دل من نقش هوس | عشق با عشق همی بازم و بس! |