بیدل شیرازی/آئینه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
تا عقل و هوش از سرم ای دل ربوده شد | درهای معرفت به رخ من گشوده شد |
مرآت روی شــاهــــــد غیب آمـد از صفـــــا | زنگ تعلقــــات چـــو از دل زدوده شد |
بی پـــردگی دوســت که هیــچ جلوه گر نبود | چون پاک گشت آئینه در وی نموده شد |
بینـــــد هــر آنکــه خـویش نبینــد خـــــدای را | گفتنـــــد عارفــــان بســی و آزموده شد |
آن تخـــم کشتــــه ایم که خجــــلت ثمر دهــد | وقتی خبر شویم که حاصل دروده شد |
زین کشته بر نداشت کس از مزرع عمــــل | جز خرمن گناه که آن توده توده شد |
دارم امیـــــــــد کــــــــاتش دوزخ نســـــــوزدش | بر خاک درش روی نیازی که سوده شد |
خاشـــاک تن از آتش جان ســـوخت سر بسر | بیدل مگر که در بر جانان ستوده شد |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۴۳ (UTC)