بابا طاهر (دوبیتیها)/هزاران غم بدل اندوته دیرم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | بابا طاهر (دوبیتیها) (هزاران غم بدل اندوته دیرم) از بابا طاهر |
' |
هزاران غم بدل اندوته دیرم | هزار آتش بجان افروته دیرم | |
بیک آه سحر کز دل برآرم | هزاران مدعی را سوته دیرم | |
بیته گلشن به چشمم گلخن آیو | واته گلخن به چشمم گلشن آیو | |
گلم ته گلبنم ته گلشنم ته | که واته مرده را جان بر تن آیو | |
غم عشقت ز گنج رایگان به | وصال تو ز عمر جاودان به | |
کفی از خاک کویت در حقیقت | خدا دونه که از ملک جهان به | |
سر سرگشتهام سامان نداره | دل خون گشتهام درمان نداره | |
به کافر مذهبی دل بسته دیرم | که در هر مذهبی ایمان نداره | |
امان از اختر شوریدهی مو | فغان از بخت برگردیدهی مو | |
فلک از کینه ورزی کی گذاره | رود خون از دل غمدیدهی مو | |
بروی ماهت ای ماه ده و چار | به سرو قدت ای زیبنده رخسار | |
که جز عشقت خیالی در دلم نی | بدیاری ندارم مو سر و کار | |
نهالی کن سر از باغی برآرد | ببارش هر کسی دستی برآرد | |
برآرد باغبان از بیخ و از بن | اگر بر جای میوه گوهر آرد | |
غمت در سینهی مو خانه دیره | چو جغدی جای در ویرانه دیره | |
فلک هم در دل تنگم نهد باز | هر آن انده که در انبانه دیره | |
کشم آهی که گردون پر شرر شی | دل دیوانهام دیوانهتر شی | |
بترس از برق آه سوته دیلان | که آه سوته دیلان کارگر شی | |
شبی ناید ز اشکم دیده تر نی | سرشکم جاری از خون جگر نی | |
شو و روجم رود با نالهی زار | ته را از حال زار مو خبر نی | |
غم و درد دل مو بی حسابه | خدا دونه دل از هجرت کبابه | |
بنازم دست و بازوی ته صیاد | بکش مرغ دلم بالله ثوابه | |
بی تو تلواسه دیرم ای نکویار | زهر در کاسه دیرم ای نکویار | |
میم خون گریه ساقی ناله مطرب | مصاحب این سه دیرم ای نکویار | |
اگر دستم رسد بر چرخ گردون | از او پرسم که این چین است و آن چون | |
یکی را میدهی صد ناز و نعمت | یکی را نان جو آلوده در خون | |
چه باغ است اینکه دارش آذرینه | چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه | |
مگر بوم و بر سنگین دلان است | مگر صحرای عشق نازنینه | |
کجا بی جای ته ای بر همه شاه | که مو آیم بدانجا از همه راه | |
همه جا جای ته مو کور باطن | غلط گفتم غلط استغفرالله | |
کسیکه ره بفریادم برد نی | خبر بر سرو آزادم برد نی | |
همه خوبان عالم جمع گردند | کسیکه یادت از یادم برد نی | |
به هر شام و سحر گریم بکوئی | که جاری سازم از هر دیده جوئی | |
مو آن بی طالعم در باغ عالم | که گل کارم بجایش خار روئی | |
سمن زلفا بری چون لاله دیری | ز نرگس ناز در دنباله دیری | |
از آن رو سه بمهرم بر نیاری | که در سرناز چندین ساله دیری | |
شبی نالم شبی شبگیر نالم | ز جور یار و چرخ پیر نالم | |
گهی همچون پلنگ تیر خورده | گهی چون شیر در زنجیر نالم | |
وای آن روزی که قاضی مان خدا بی | به میزان و صراطم ماجرا بی | |
بنوبت میروند پیر و جوانان | وای آنساعت که نوبت زان ما بی | |
دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه | گل است آندل که مهر تو نورزه | |
گریبانی که از عشقت شود چاک | بیک عالم گریبان وابیرزه | |
برویت از حیا خوی ریته دیری | دو ابرویت بناز آمیته دیری | |
به سحر دیده در چاه زنخدان | بسی هاروت دل آویته دیری | |
ز آهم هفت گردون پر شرر بی | زمژگانم روان خون جگر بی | |
ته که هرگز دلت از غم نسوجه | کجا از سوته دیلانت خبر بی | |
سحرگاهان که اشکم لاوه گیره | زآهم هفت چرخ آلاوه گیره | |
چنان از دیده ریزم اشک خونین | که گیتی سر بسر سیلابه گیره | |
عزیزان موسم جوش بهاره | چمن پر سبزه صحرا لاله زاره | |
دمی فرصت غنیمت دان درین فصل | که دنیای دنی بی اعتباره | |
مرا درد آموه و درمان چه حاصل | مرا وصل آموه و هجران چه حاصل | |
بسوته بی گل و آلاله بی سر | سر سوته کله یاران چه حاصل | |
دلا از دست تنهایی بجانم | ز آه و نالهی خود در فغانم | |
شبان تار از درد جدایی | کند فریاد مغز استخوانم | |
غم عشق تو مادر زاد دیرم | نه از آموزش استاد دیرم | |
بدان شادم که از یمن غم تو | خراب آباد دل آباد دیرم | |
الهی سوز عشقت بیشتر کن | دل ریشم ز دردت ریشتر کن | |
ازین غم گر دمی فارغ نشینم | بجانم صد هزاران نیشتر کن | |
غمم بیحد و دردم بی شماره | فغان کاین درد مو درمان نداره | |
خداوندا ندونه ناصح مو | که فریاد دلم بیاختیاره | |
عزیزان از غم و درد جدایی | به چشمانم نمانده روشنایی | |
بدرد غربت و هجرم گرفتار | نه یار و همدمی نه آشنایی | |
نصیب کس مبو درد دل مو | که بسیاره غم بیحاصل مو | |
کسی بو از غم و دردم خبردار | که دارد مشکلی چون مشکل مو | |
به لامردم مکان دلبرم بی | سخنهای خوشش تاج سرم بی | |
اگر شاهم ببخشد ملک شیراز | همان بهتر که دلبر در برم بی | |
دلی دیرم خریدار محبت | کز او گرم است بازار محبت | |
لباسی دوختم بر قامت دل | زپود محنت و تار محبت | |
خوشا آنانکه تن از جان ندانند | تن و جانی بجز جانان ندانند | |
بدردش خو گرند سالان و ماهان | بدرد خویشتن درمان ندانند | |
دل مو بیتو زار و بی قراره | بجز آزار مو کاری نداره | |
زند دستان بسر چون طفل بدخو | بدرد هجرت اینش روزگاره | |
بوره بلبل بنالیم از سر سوز | بوره آه سحر از مو بیاموز | |
تو از بهر گلی ده روز نالی | مو از بهر دلآرامم شو و روز | |
خداوندا بفریاد دلم رس | تو یار بیکسان مو مانده بیکس | |
همه گویند طاهر کس نداره | خدا یار مو چه حاجت کس | |
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ | ز دستم شیشهی ناموس بر سنگ | |
ازین دیوانگی روزی برآیم | که در دامان دلبر برزنم چنگ | |
همه عالم پر از کرد چه سازم | چو مو دلها پر از درد چه سازم | |
بکشتم سنبلی دامان الوند | همواز طالعم زرد چه سازم | |
قدح بر گیرم و سیر گلان شم | بطرف سبزه و آب روان شم | |
دو سه جامی زنم با شادکامی | وایم مست و بسیرلالیان شم | |
مو از جور بتان دل ریش دیرم | زلاله داغ بر دل بیش دیرم | |
چو فردا نامه خوانان نامه خوانند | من شرمنده سر در پیش دیرم | |
دیم آلالهای در دامن خار | واتم آلالیا کی چینمت بار | |
بگفتا باغبان معذور میدار | درخت دوستی دیر آورد بار | |
خوشا آندل که از خود بیخبر بی | ندونه در سفر یا در حضر بی | |
بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون | پی لیلی دوان با چشم تر بی | |
همه دل ز آتش غم سوتنی بی | بهرجان سوز هجر افروتنی بی | |
که از دست اجل بر تن قبایی | اگر شاه و گدایی دوتنی بی | |
قلم بتراشم از هر استخوانم | مرکب گیرم از خون رگانم | |
بگیرم کاغذی از پردهی دل | نویسم بهر یار مهربانم | |
محبت آتشی در جانم افروخت | که تا دامان محشر بایدم سوخت | |
عجب پیراهنی بهرم بریدی | که خیاط اجل میبایدش دوخت | |
الهی ار بواجم ور نواجم | ته دانی حاجتم را مو چه واجم | |
اگر بنوازیم حاجت روا بی | وگر محروم سازی مو چه ساجم | |
مو آن دلدادهی بی خانمانم | مو آن محنت نصیب سخت جانم | |
مو آن سرگشته خارم در بیابان | که چون بادی وزد هر سو دوانم | |
نمیدانم که رازم با که واجم | غم و سوز وگدازم با که واجم | |
چه واجم هر که ذونه میکره فاش | دگر راز و نیازم با که واجم | |
سر کویت بتا چند آیم و شم | ز وصلت بی نوا چند آیم و شم | |
بکویت تا ببیند دیده رویت | نترسی از خدا چند آیم و شم | |
بوره کز دیده جیحونی بسازیم | بوره لیلی و مجنونی بسازیم | |
فریدون عزیزم رفتی از دست | بوره کز نو فریدونی بسازیم | |
گلی که خود بدادم پیچ و تابش | باشک دیدگانم دادم آبش | |
درین گلشن خدایا کی روا بی | گل از مو دیگری گیرد گلابش | |
زعشقت آتشی در بوته دیرم | در آن آتش دل و جان سوته دیرم | |
سگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست | بمژگان خاک پایش روته دیرم | |
به آهی گنبد خضرا بسوجم | فلک را جمله سر تا پا بسوجم | |
بسوجم ار نه کارم را بساجی | چه فرمایی بساجی یا بسوجم | |
اگر جسمم بسوزی سوته خواهم | اگر چشمم بدوزی دوته خواهم | |
اگر باغم بری تا گل بچینم | گلی همرنگ و همبوی ته خواهم | |
سر کوه بلند چندان نشینم | که لاله سر بر آره مو بچینم | |
الاله بیوفا بی بیوفا بی | نگار بیوفا چون مو گزینم | |
ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم | جگر پر سوز و پر درد آیم و شم | |
بموگوئی که در کویم نیایی | مو تا کی با رخ زرد آیم و شم | |
خوشا روزی که دیدار ته وینم | گل و سنبل ز رخسار ته چینم | |
بیا بنشین که تا وینم شو و روز | جمالت ای نگار نازنینم | |
دلم زار و حزینه چون ننالم | وجودم آتشینه چون ننالم | |
بمو واجن که طاهر چند نالی | چو مرگم در کمینه چون ننالم | |
بیته گلشن چو زندان بچشمم | گلستان آذرستان بچشمم | |
بیته آرام و عمر و زندگانی | همه خواب پریشان بچشمم | |
بشو یاد تو ای مه پاره هستم | بروز از درد و غم بیچاره هستم | |
تو داری در مقام خود قراری | مویم که در جهان آواره هستم | |
غریبی بس مرا دلگیر دارد | فلک بر گردنم زنجیر دارد | |
فلک از گردنم زنجیر بردار | که غربت خاک دامنگیر دارد | |
هر آن دلبر که چشم مست دیره | هزاران دل چو ما پا بست دیره | |
میان عاشقان آن ماه سیما | چو شعر مو بلند و پست دیره | |
قضا رمزی زچشمان خمارش | قدر سری ز زلف مشگبارش | |
مه و مهر آیتی ز آنروی زیبا | نکویان جهان آئینه دارش | |
شبی کان نازنینم در بر آیو | گذشته عمرم از نو بر سر آیو | |
همه شو دیدهی مو تا سحرگاه | بره باشد که یارم از در آیو | |
دلا راهت پر از خار و خسک بی | گذرگاه تو بر اوج فلک بی | |
شب تار و بیابان دور منزل | خوشا آنکس که بارش کمترک بی | |
دلی چون مو بغم اندوته ای نی | زری چون جان مو در بوتهای نی | |
بجز شمعم ببالین همدمی نه | که یار سوته دل جز سوتهای نی | |
شبم از روز و روز از شو بتر بی | دل آشفتهام زیر و زبر بی | |
شو و روز از فراقت نالهی مو | چو آه سوته جانان پر شرر بی | |
خور آئین چهرهات افروتهتر بی | بجانم تیر عشقت دوتهتر بی | |
چرا خال رخت دونی سیاهه | هر آن نزدیک خور بی سوتهتر بی | |
صفا هونم صفا هونم چه جابی | که هر یاری گرفتم بیوفا بی | |
بشم یکسر بتازم تا به شیراز | که در هر منزلی صد آشنا بی | |
بمو واجی چرا ته بیقراری | چو گل پروردهی باد بهاری | |
چرا گردی بکوه و دشت و صحرا | بجان او ندارم اختیاری | |
مو آن باز سفیدم همدانی | لانه در کوه دارم سایبانی | |
ببال خود پرم کوهان بکوهان | بچنگ خود کرم نخجیر بانی | |
عزیزا مردی از نامرد نایو | فغان و ناله از بیدرد نایو | |
حقیقت بشنو از پور فریدون | که شعله از تنور سرد نایو | |
بدام دلبری دل مبتلا بی | که هجرانش بلا وصلش بلا بی | |
درین ویرانه دل جز خون ندیدم | نه دل گویی که دشت کربلا بی | |
دل دیوانهام دیوانهتر شی | خرابه خانهام ویرانهتر شی | |
کشم آهی که گردون را بسوجم | که آه سوته دیلان کارگر شی | |
قدم دایم زبار غصه خم بی | چو مو خونین دلی در دهر کم بی | |
زغم یکدم مو آزادی ندیرم | دل بیچارهی مو کوه غم بی | |
جهان خوان و خلایق میهمان بی | گل امروز مو فردا خزان بی | |
سیه چالی که نامش را نهند گور | بما واجن که اینت خانمان بی | |
سحرگان که بلبل بر گل آیو | بدامان اشک چشمم گل گل آیو | |
روم در پای گل افغان کنم سر | که هر سوته دلی در غلغل آیو | |
گلان فصل بهاران هفتهای بی | زمان وصل یاران هفتهای بی | |
غنیمت دان وصال لاله رویان | که گل در لاله زاران هفتهای بی | |
شبی خواهم که پیغمبر ببینم | دمی با ساقی کوثر نشینم | |
بگیرم در بغل قبر رضا را | در آن گلشن گل شادی بچینم | |
زهجرانت هزار اندیشه دیرم | همیشه زهر غم در شیشه دیرم | |
ز نا سازی بخت و گردش چرخ | فغان و آه و زاری پیشه دیرم | |
بروی دلبری گر مایلستم | مکن منعم گرفتار دلستم | |
خدا را ساربان آهسته میران | که من واماندهی این قافلستم | |
بی ته سر در بیابانم شو و روز | سرشک از دیده بارانم شو و روز | |
نه بیمارم که جایم میکری درد | همیدانم که نالانم شو و روز | |
همه روزم فغان و بیقراری | شوان بیداری و فریاد و زاری | |
بمو سوجه دل هر دور و نزدیک | ته از سنگین دلی پروا نداری | |
بمیرم تا ته چشمتر نبینی | شرار آه پر آذر نبینی | |
چنانم آتش عشقت بسوجه | که از مو مشت خاکستر نبینی | |
وای آن روزی که در قبرم نهند تنگ | ببالینم نهند خشت و گل و سنگ | |
نه پای آنکه بگریزم ز ماران | نه دست آنکه با موران کنم جنگ | |
بدل چون یادم از بوم و بر آیو | سر شگم بیخود از چشم تر آیو | |
از آن ترسم من بر گشته دوران | که عمرم در غریبی بر سر آیو | |
ز دست چرخ گردون داد دیرم | هزاران ناله و فریاد دیرم | |
نشنید دستانم با خس و خار | چگونه خاطر خود شاد دیرم | |
دلا راه تو پر خار و خسک بی | درین ره روشنایی کمترک بی | |
گر از دستت بر آید پوست از تن | بیفکن تا که بارت کمترک بی | |
دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ | زده آئینه هر نام بر سنگ | |
بمو واجند که بی نام و ننگی | هر آن یارش تویی چه نام و چه ننگ | |
سرم بالین تنم بستر نداره | دلم جز شوق ته در سر نداره | |
نهد دور از ته هر کس سر ببالین | الهی سر ز بالین بر نداره | |
سیاهی دو چشمانت مرا کشت | درازی دو زلفانت مرا کشت | |
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست | خم ابرو و مژگانت مرا کشت | |
بلا رمزی ز بالای ته باشد | جنون سری ز سودای ته باشد | |
بصورت آفرینم این گمان بی | که پنهان در تماشای ته باشد | |
نگارینا دل و جانم ته دیری | همه پیدا و پنهانم ته دیری | |
نمیدانم که این درد از که دیرم | همیدانم که درمانم ته دیری | |
مو آن محنت کش حسرت نصیبم | که در هر ملک و هر شهری غریبم | |
نه بو روزی که آیی بر سر من | بوینی مرده از هجرحبیبم | |
بغیر ته دگر یاری ندیرم | به اغیاری سر و کاری ندیرم | |
بدکان ته آن کاسد متاعم | که اصلا روی بازاری ندیرم | |
بوره جانا که جانانم تویی تو | بوره یارا که سلطانم تویی تو | |
ته دونی خود که مو جز تو ندونم | بوره بوره که ایمانم تویی تو | |
سرم سودای گیسوی ته دیره | دلم میل گل روی ته دیره | |
اگر چشمم بماه نو کره میل | نظر بر طاق ابروی ته دیره | |
اگر دردم یکی بودی چه بودی | وگر غم اندکی بودی چه بودی | |
به بالینم طبیبی یا حبیبی | ازین هر دو یکی بودی چه بودی | |
مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم | بدستی جام و دستی شیشه دیرم | |
اگر تو بیگناهی رو ملک شو | من از حوا و آدم ریشه دیرم | |
گرم خوانی ورم رانی ته دانی | گرم درتش بسوزانی ته دانی | |
ورم بر سر زنی الوند و میمند | همی واجم خدا جانی ته دانی | |
نگار تازه خیز ما کجایی | بچشمان سرمه ریز ما کجایی | |
نفس بر سینهی طاهر رسیده | دم رفتن عزیز ما کجایی | |
چه خوش بیمهربانی هر دو سر بی | که یکسر مهربانی دردسر بی | |
اگر مجنون دل شوریدهای داشت | دل لیلی از آن شوریده تر بی | |
به خنجر گر برآرند دیدگانم | در آتش گر بسوزند استخوانم | |
اگر بر ناخنانم نی بکوبند | نگیرم دل ز یار مهربانم | |
من آن شمعم که اشکم آتشین بی | که هر سوته دلی حالش همین بی | |
همه شب گریم و نالم همه روز | بیته شامم چنان روزم چنین بی | |
تو آری روز روشن را شب از پی | شده کون و مکان از قدرتت حی | |
حقیقت بشنو از طاهر که گردید | بیک کن خلقت هر دو جهان طی | |
شب تار است و گرگان میزنند میش | دو زلفانت حمایل کن بوره پیش | |
از آن کنج لبت بوسی بموده | بگو راه خدا دادم بدرویش | |
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته | چو کشتی بر لب دریا نشسته | |
تو گویی طاهرا چون تار بنواز | صدا چون میدهد تار گسسته | |
مو آن دل داده یکتا پرستم | که جام شرک و خود بینی شکستم | |
منم طاهر که در بزم محبت | محمد را کمینه چاکرستم | |
الهی ای فلک چون مو زبون شی | دلت همچون دل مو غرق خون شی | |
اگر یک لحظه ام بی غم بوینی | یقین دانم کزین غم سرنگون شی | |
مدامم دل پر از خون جگر بی | چو شمع آتش بجان و دیده تر بی | |
نشینم بر سر راهت شو و روز | که تا روزی ترا بر مو گذر بی | |
بنادانی گرفتم کوره راهی | ندانستم که میافتم بچاهی | |
بدل گفتم رفیقی تا به منزل | ندانستم رفیق نیمه راهی | |
من آن رندم که گیرم از شهان باج | بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج | |
فرو ناید سر مردان به نامرد | اگر دارم کشند مانند حلاج | |
زمشکتر سیهتر سنبلت بی | هزاران دل اسیر کاکلت بی | |
زآه و ناله تاثیری ندیدم | زخارا سختتر گویا دلت بی | |
نپرسی حال یار دلفکارت | که هجران چون کند با روزگارت | |
ته که روز و شوان در یاد مویی | هزارت عاشق با مو چه کارت | |
همه شو تا سحر اختر شمارم | که ماه رویت آیو در کنارم | |
شوان گوشم بدر چشمم براهت | گذاری تا بکی در انتظارم | |
شبی دیرم زهجرت تار تارو | گرفته ظلمتش لیل و نهارو | |
خداوندا دلم را روشنی ده | که تا وینم جمال هشت و چارو | |
دلم میل گل روی ته دیره | سرم سودای گیسوی ته دیره | |
اگر چشمم بماه نو کره میل | نظر بر طاق ابروی ته دیره | |
الاله کوهساران هفته ای بی | بنفشه جو کناران هفتهای بی | |
منادی میکره شهرو به شهرو | وفای گلعذاران هفتهای بی |