اوحدی مراغهای (منطق العشاق یا ده نامه)/دگر بوی بهار آوردهای، باد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | اوحدی مراغهای (منطق العشاق یا ده نامه) (دگر بوی بهار آوردهای، باد) از اوحدی مراغهای |
' |
دگر بوی بهار آوردهای، باد | نسیم زلف یار آوردهای، باد | |
به دام اندر کشیدی خستهای را | ز دام عشق بیرون جستهای را | |
نگارم را خبر ده، گر توانی | که: ای جان را به جای زندگانی | |
غمت هر لحظه در پروازم آورد | خیالت چون کبوتر بازم آورد | |
فراقت بس خطا اندیشهای بود | رها کردم، که ناخوش پیشهای بود | |
تو جانی، از تو دوری چون توان کرد؟ | ز جان آخر صبوری چون توان کرد؟ | |
بر آن بودم که سر گردانم از تو | عنان مهر بر گردانم از تو | |
نهم دل بر وفای یار دیگر | و زان پس پیش گیرم کار دیگر | |
چو برگشتم در آمد مهرت از پی | که با ما باز یاغی گشتهای، هی | |
دگر با عشق پیمان تازه کردم | مسلمان گشتم، ایمان تازه کردم | |
تن اندر عشق خواهم داد دیگر | برینم هر چه بادا باد! دیگر | |
دلم رفت و دگر باز آمد آن دل | به پا رفت و به سر باز آمد آن دل | |
بر آن عزمم که: تا من زنده باشم | تو سلطان باشی و من بنده باشم | |
به گفتار از لبت خشنود گردم | به دیدار از تو قانع زود گردم | |
من این اندیشه در خاطر نرانم | که از وصل تو خوش گردد روانم | |
تو همچون گوهری و من چو خاشاک | نباشم لایق وصل تو خوش گردد روانم | |
خطا کردم من، اینها از من آید | چنان دان کین چنینها از من آید | |
ندارم چشم کز من عذر خواهی | که گر خونم بریزی بیگناهی | |
من از عشق تو بس بیساز گشتم | ضرورت هم به مهرت باز گشتم | |
دل من گشته بود از عشق خالی | ولی دیگر به اقبال تو، حالی |