اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند

'

اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند) از اوحدی مراغه‌ای

'

چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند		آه و اشک من سر اندر کوه و هامون می‌نهند
از لب چون خون و آن روی چو آتش هر دمی		این دل شوریده را در آتش و خون می‌نهند
دور بینانی که دیدند آب خیز چشم من		دامنم را چون کنار آب جیحون می‌نهند
ساقیان مجلس عشق از برای قتل ما		در لب خود نوش و اندر باده افیون می‌نهند
در دل ما جای دارند این شگرفان روز و شب		گر چه ما را از میان کار بیرون می‌نهند
مدعی گفت: اوحدی باز آمدست از عشق او		زیر دیگ عشق او خود آتش اکنون می‌نهند
قصه‌ی دلسوز ما قومی که دیدند، ای عجب!		بر دل ما تهمت آسودگی چون می‌نهند؟