اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/من درین شهر پای بند توام

'

اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (من درین شهر پای بند توام) از اوحدی مراغه‌ای

'

من درین شهر پای بند توام		عاشق قامت بلند توام
مرده‌ی آن دهان چون پسته		کشته‌ی آن لب چو قند توام
می‌دوانی و می‌کشی زارم		چون بدیدی که در کمند توام
ای هلاک دلم پسندیده		دولتی باشد از پسند توام
گذری می‌کن، ار طبیب منی		آتشی می‌نه، ار سپند توام
گو: رفیقان سفر کنند که من		نتوانم، که پای بند توام
ز اوحدی باز پرس حال، که من		تا چه غایت نیازمند توام؟