اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/تا زنده‌ایم، یاد لبش بر زبان ماست

'

اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (تا زنده‌ایم، یاد لبش بر زبان ماست) از اوحدی مراغه‌ای

'

تا زنده‌ایم، یاد لبش بر زبان ماست		ذکرش دوای درد دل ناتوان ماست
گر فتنه می‌شویم بر آن روی، طرفه نیست		زیرا که یار فتنه‌ی آخر زمان ماست
گیرم که مهر او ز دل خود برون برم		این درد را چه چاره؟ که در مغز جان ماست
از ما مپرس: کاتش دل تا چه غایتست؟		از آب دیده پرس، که او ترجمان ماست
انصاف، حیف نیست که باری نمی‌دهد؟		شاخی چنین شگرف، که در بوستان ماست
مشکل رها کند که : بگوییم حال خویش		بندی، که از محبت او بر زبان ماست
ای اوحدی، ز غیر شکایت چه می‌کنی؟		ما را شکایت از بت نامهربان ماست