امیر خسرو دهلوی (گزیده از مجنون و لیلی)/چون من بدو نامه زین ورق پیش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | امیر خسرو دهلوی (گزیده از مجنون و لیلی) (چون من بدو نامه زین ورق پیش) از امیر خسرو دهلوی |
' |
چون من بدو نامه زین ورق پیش | راندم قلمی ز نکتهی خویش | |
از روح قدس شنیدم آواز | کای کرده لب تو گوش من باز | |
نی آن رقم خیال کردی | بل جادویی حلال کردی | |
آن به که کنون، درین تفکر | کاهل نشوی به سفتن در | |
یک شیشه که خوش فرو توان برد | بهتر ز دو صد سبوی پر درد | |
هر گه که علم شدی به کاری | در غایت آن به کوش باری | |
از اندک خوب شو فسانه | نی از حشوات بی کرانه | |
یک دانهی نار پخته، در کام | بهتر زد و صد سبوی پر درد | |
یک شاخ که میوهای دهد تر | بهتر ز هزار باغ بی بر | |
یک صفحه پر از خلاصهی شوق | بهتر ز دو صد کتاب بی ذوق | |
آن کس که رقاق میده یابد | از بهر سبوس کی شتابد | |
کوته سخنی، ستوده حالیست | بسیار سخن زدی ، ملالیست | |
در گوش من از سپهر نیلی | آمد چو ندای جبرئیلی | |
خوش خوش، به توکل خداوند | دریای گهر گشادم از بند | |
هان ای شنوندهی خبردار | کردم خبرت، بیا و بردار | |
آن موج زنم کنون، که از در | گردد همه دامن جهان پر | |
نقشی که به نامهی نحست است | هر چند که یک به یک درست است | |
من نیز چنانک خواندم این حرف | اینجا همه کرد خواهمش صرف | |
تا سر خوش جام اولین دست | گردد ز شراب دومین مست | |
چون ساقی پیش صاف را برد | عیبم نکند کسی بدین درد، | |
یارب، چو تمام گردد این ماه | در وی مدهی خسوف را راه | |
امید که گاه ناامیدی | بخشی، سیهی مرا سپیدی | |
چون یافت دل این امیدواری | ای خامه بیار تا چه داری |