سعدی (غزلیات)/من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

'

سعدی (غزلیات) (من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی) از سعدی

'

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی		یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست		تا ندانند حریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند		تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
تو همایی و من خسته بیچاره گدای		پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم		ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی		تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بزنی
مست بی خویشتن از خمر ظلومست و جهول		مستی از عشق نکو باشد و بی خویشتنی
تو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ		باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنی
من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن		غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی
خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند		سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی