نــو عروس جهــان فخر شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
اگــــر چـــه کعبـــۀ حقیقت مقـــام صفــــاست | ولی بکــــوی تو ماننـــدش ار کننــــد جفاست |
ستـــم بود کـــه نماینـــد از حــــرم بیــــرون | کبوتــــری که گهش جـــای مــروه و صفاست |
بجــان دوســـت که از آن جنــــاب دل نبــرم | اگـــر که جسمم اینجاست لیک جان من آنجاست |
بگـــو به شیــــخ به این رند مست خرده مگیر | تو خود به ساحل و بیچاره غرقه در دریاست |
نهــــاده مهــــر تــو مهـــر خموشـــــیم بـر لب | وگــر نه بر ســر شـــوریده ام بسی غوغاست |
چه پـــرده بود نـــدانم که سـاخت مطرب دوش | که تا هنـوزم از آن پرده گوش پر ز نواست |
بـــه غیـــر آب خـــرابــــات بــــاز ننشــــــاند | به جــان پیــر مغــان آتشـی که در دل ماست |
فغـان که از سر و سودای آن کس آگه نیست | که هر چه درد به دل میکند همان سود است |
چـــو عکــس و آئینـه هرگز نتافتم ز تو روی | روم ز کـــــوی تــو روی مــن بســوی قفاست |
ز نـــو عـــروس جهـــانکــام دل کسـی جوید | که خلـــوت دلــــش خــــالی از خیـــال شماست |
ز وصل شاهد گیتی طمع ببر ای فخر | کـه طـلاق دادهٔ آبـاء حــرام بــر ابناست |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۲:۰۷ (UTC)