نظامی (خسرو و شیرین)/شبی تاریک نور از ماه برده
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | نظامی (خسرو و شیرین) (شبی تاریک نور از ماه برده) از نظامی |
' |
شبی تاریک نور از ماه برده | فلک را غول وار از راه برده | |
زمانه با هزاران دست بیزور | فلک با صد هزاران دیده شبکور | |
شهنشه پای را با بند زرین | نهاده بر دو سیمین ساق شیرین | |
بت زنجر موی از سیمگون دست | به زنجیر زرش بر مهره میبست | |
ز شفقت ساقهای بند سایش | همی مالید و میبوسید پایش | |
حکایتهای مهرانگیز میگفت | که بر بانگ حکایت خوش توان خفت | |
به هر لفظی دهن پر نوش میداشت | بر آواز شهنشه گوش میداشت | |
چو خسرو خفت و کمتر شد جوابش | به شیریت در سرایت کرد خوابش | |
دو یار نازنین در خواب رفته | فلک بیدار و از چشم آب رفته | |
جهان میگفت کامد فتنه سرمست | سیاهی بر لبش مسمار میبست | |
فرود آمد ز روزن دیو چهری | نبوده در سرشتش هیچ مهری | |
چو قصاب از غضب خونی نشانی | چو نفاط از بروت آتشفشانی | |
چو دزد خانه بر کالا همی جست | سریر شاه را بالا همی جست | |
به بالین شه آمد تیغ در مشت | جگرگاهش درید و شمع را کشت | |
چنان زد بر جگرگاهش سر تیغ | که خون برجست ازو چون آتش از میغ | |
چو از ماهی جدا کرد آفتابی | برون زد سر ز روزن چون عقابی | |
ملک در خواب خوش پهلو دریده | گشاده چشم و خود را کشته دیده | |
ز خونش خوابگه طوفان گرفته | دلش از تشنگی از جان گرفته | |
به دل گفتا که شیرین را ز خوشخواب | کنم بیدار و خواهم شربتی آب | |
دگر ره گفت با خطر نهفته | که هست این مهربان شبها نخفته | |
چو بیند بر من این بیداد و خواری | نخسبد دیگر از فریاد و زاری | |
همان به کین سخن ناگفته باشد | شوم من مرده و او خفته باشد | |
به تلخی جان چنان داد آن وفادار | که شیرین را نکرد از خواب بیدار | |
شکفته گلبنی بینی چو خورشید | به سرسبزی جهان را داده امید | |
برآید ناگه ابری تند و سرمست | بخون ریز ریاحین تیغ در دست | |
بدان سختی فرو بارد تگرگی | کزان گلبن نماند شاخ و برگی | |
چو گردد باغبان خفته بیدار | به باغ اندر نه گل بیند نه گلزار | |
چه گوئی کز غم گل خون نریزد | چو گل ریزد گلابی چون نریزد | |
ز بس خون کز تن شه رفت چون آب | در آمد نرگس شیرین ز خوشخواب | |
دگر شبها که بختش یار گشتی | به بانگ نای و نی بیدار گشتی | |
فلک بنگر چه سردی کرد این بار | که خون گرم شاهش کرد بیدار | |
پریشان شد چو مرغ تاب دیده | که بود آن سهم را در خواب دیده | |
پرند از خوابگاه شاه برداشت | یکی دریای خون دیده آه برداشت | |
ز شب میجست نور آفتابی | دریغا چشمش آمد در خرابی | |
سریری دید سر بیتاج کرده | چراغی روغنش تاراج کرده | |
خزینه در گشاده گنج برده | سپه رفته سپهسالار مرده | |
به گریه ساعتی شب را سیه کرد | بسی بگریست وانگه عزم ره کرد | |
گلاب و مشک با عنبر برآمیخت | بر آن اندام خون آلود میریخت | |
فرو شستش به گلاب و به کافور | چنان کز روشنی میتافت چون نور | |
چنان بزمی که شاهان را طرازند | بسازیدش کز آن بهتر نسازند | |
چو شه را کرده بود آرایشی چست | به کافور و گلاب اندام او شست | |
همان آرایش خود نیز نو کرد | بدین اندیشه صد دل را گرو کرد | |
دل شیرویه شیرین را ببایست | ولیکن با کسی گفتن نشایست | |
نهانی کس فرستادش که خوش باش | یکی هفته درین غم بارکش باش | |
چو هفته بگذرد ماه دو هفته | شود در باغ من چون گل شکفته | |
خداوندی دهم بر هر گروهش | ز خسرو بیشتر دارم شکوهش | |
چو گنجش زیر زر پوشیده دارم | کلید گنجها او را سپارم | |
چو شیرین این سخنها را نیوشید | چو سرکه تند شد چون می بجوشید | |
فریبش داد تا باشد شکیبش | نهاد آن کشتنی دل بر فریبش | |
پس آنگه هر چه بود اسباب خسرو | ز منسوخ کهن تا کسوت نو | |
به محتاجان و محرومان ندا کرد | ز بهر جان شاهنشه فدا کرد |