نظامی (خسرو و شیرین)/به نزهت بود روزی با دلافروز
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | نظامی (خسرو و شیرین) (به نزهت بود روزی با دلافروز) از نظامی |
' |
به نزهت بود روزی با دلافروز | سخن در داد و دانش میشد آن روز | |
زمین بوسید شیرین کای خداوند | ز رامش سوی دانش کوش یک چند | |
بسی کوشیدهای در کامرانی | بسی دیگر به کام دل برانی | |
جهان را کردهای از نعمت آباد | خرابش چون توان کردن به بیداد | |
چو آن گاوی که ازوی شیر خیزد | لگد در شیر گیرد تا بریزد | |
حذر کن زانکه ناگه در کمینی | دعای بد کند خلوتنشینی | |
زنی پیر از نفسهای جوانه | زند تیری سحرگه بر نشانه | |
ندارد سودت آنگه بانگ و فریاد | که نفرین داده باشد ملک بر باد | |
بسا آیینه کاندر دست شاهان | سیه گشت از نفیر داد خواهان | |
چو دولت روی برگرداند از راه | همه کاری نه بر موقع کند شاه | |
چو برگ باغ گیرد ناتوانی | خبر پیشین برد باد خزانی | |
چو دور از حاضران میرد چراغی | کشندش پیش از آن در دیده داغی | |
چو سیلی ریختن خواهد به انبوه | بغرد کوهه ابر از سر کوه | |
تگرگی کو زند گشنیز بر خاک | رسد خود بوی گشنیزش بر افلاک | |
درختی کاول از پیوند کژ خاست | نشاید جز به آتش کردنش راست | |
جهانسوزی بد است و جور سازی | ترا به گر رعیت را نوازی | |
از آن ترسم که گرد این مثل راست | که آن شه گفت کو را کس نمیخواست | |
کهن دولت چو باشد دیر پیوند | رعیت را نباشد هیچ در بند | |
ز مثل خود جهان را طاق بیند | جهان خود را به استحقاق بیند | |
ز مغروری که در سر ناز گیرد | مراعات از رعیت باز گیرد | |
نو اقبالی بر آرد دست ناگاه | کند دست دراز از خلق کوتاه | |
خلایق را چو نیکو خواه گردد | باجماع خلایق شاه گردد | |
خردمندی و شاهی هر دو داری | سپیدی و سیاهی هر دو داری | |
نجات آخرت را چارهگر باش | در این منزل ز رفتن با خبر باش | |
کسی کو سیم و زر ترکیب سازد | قیامت را کجا ترتیب سازد | |
ببین دور از تو شاهانی که مردند | ز مال و ملک و شاهی هیچ بردند؟ | |
بمانی، مال بد خواه تو باشد | ببخشی، شحنه راه تو باشد | |
فرو خوان قصه دارا و جمشید | که با هر یک چه بازی کرد خورشید | |
در این نه پرده آهنگ آنچنان ساز | که دانی پردهی پوشیده را راز |