ناصر خسرو (قصاید)/مردم اگر این تن ساسیستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (مردم اگر این تن ساسیستی) از ناصر خسرو |
' |
مردم اگر این تن ساسیستی | جز که یکی جانور او کیستی؟ | |
جانوران بندهش گشتی اگر | مردم تو جوهر ناریستی | |
رمز سخنهای من ار دانیی | قول منت مژده به شادیستی | |
وعده نبودیش به ملک ابد | گر گهرش گوهر فانیستی | |
نعمت باقی نرسیدی بدو | گر نه از این جوهر باقیستی | |
مایه اگر چرخ و طبایع بدی | هیچ نه زادی کس و نه زیستی | |
گر تو تن خود را بشناسیی | نیز تو را بهتر ازین چیستی؟ | |
خویشتن خود را دانستیی | گرت یکی دانا هادیستی | |
گر خبرستیت که تو کیستی | کار جهان پیش تو بازیستی | |
بازی گیتی است چرا جستیش | گرت به کردار تو اصلیستی؟ | |
دانی اگر بازی، باری، بد است | گر نه، پس آن بازی شادیستی | |
گر خبری هست ازین سوی تو | جستن بیشی همه پیشیستی | |
جستن پیشیت بفرمودمی | گرت به پیشی در بیشیستی | |
لابل بیشی نبود جز به فضل | فضل چه گوئی که چه شهریستی؟ | |
هست بسوی تو همانا چنانک | فضل به دانستن تازیستی | |
فضل به شعر است تو گوئی، مگر | سوی تو شعر آیت کرسیستی | |
شعر تو ژاژست، مگر سوی تو | فضل همه ژاژ درانیستی | |
نیست چنین، ور نه بجای قران | شعر و رسالتها صابیستی | |
فضل اگر تازی بودی و شعر | راوی تو همبر مقریستی | |
فضل به تاویل قران است و مرد | داندی ار مغزش صافیستی | |
تاویل بالله نمودی تو را | رهبرت ار مصحف کوفیستی | |
آرزوی خواند قرآنت نیست | جز که مگر نام تو قاریستی | |
خواندن بیمعنی نپسندیی | گر خردت کامل و وافیستی | |
خیره شدستم ز تو گویم مگر | مذهب تو مذهب طوطیستی | |
فوطه بپوشیی تا عامه گفت | «شاید بودن کاین صوفیستی» | |
گرت به فوطه شرفی نو شدی | فوطهفروش تو بهشتیستی | |
راه نبینی تو و گوئی دلت | رانده مگر در شب تاریستی | |
راست همی گویم بر من مکن | روی ترش گوئی تیزیستی | |
رنگ نیابی همی از علم و بوی | گوئی نه چشم و نه بینیستی | |
روی نیاری بسوی شهر علم | گوئی مسکنت به وادیستی | |
ز آب خرد خشک نگشتی زبانت | گرت یکی مشفق ساقیستی | |
ز آب خرد گر خبرستی تو را | میل تو زی مذهب شاعیستی | |
گر برسیدی به لبت آب من | آب تو نزدیک تو دردیستی | |
بندهی جهلی و بمانده بدانک | جان تو را جهل زغاریستی | |
گر نبدی فضل خدا و رسول | کی ز کسی طاعت و نیکیستی | |
این سخن ای غافل کی گفتمی | گرنه چنین محکم و عالیستی؟ | |
نه سخن خوب و نه پند و نه علم | کس نه مزکی و نه قاضیستی | |
زینت سالی کنم ار یارمی | پاسخ اگرت از دل یاریستی | |
دانی گر هیچ نبودی رسول | خلق نه طاغی و نه عاصیستی؟ | |
وانگه کس برده نگشتی ز خلق | نه نکبستی و نه شادیستی؟ | |
در خلل ظلمت بودی اگر | خلق ز پیغمبر خالیستی؟ | |
اینت بسنده است، اگر خواهیی | بشمرمی برتر ازین بیستی | |
نیست تو را طاقت این پند سخت | هستی اگر، نفس تو زاکیستی |