ناصر خسرو (قصاید)/بینی آن باد که گوئی دم یارستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (بینی آن باد که گوئی دم یارستی) از ناصر خسرو |
' |
بینی آن باد که گوئی دم یارستی | یاش بر تبت و خرخیز گذارستی | |
نیستی چون سخن یار موافق خوش | گر نه او پیش رو فوج بهارستی | |
گر نبودی شده ایمن دل بید از باد | برگش از شاخ برون جست نیارستی | |
ور نه می لشکر نوروز فراز آید | کی هوا یکسره پر گرد و غبارستی | |
فوج فوج ابر همی آید پنداری | بر سر دریا اشتر به قطارستی | |
اشترانند بر این چرخ روان ور نی | دشت همواره نه چون پیسه مهارستی | |
نه همانا که بر این اشتر نوروزی | جز که کافور و در و گوهر بارستی | |
دشت گلگون شد گوئی که پرندستی | آب میگون شد گوئی که عقارستی | |
گرنه می میخوردی نرگستر از جوی | چشم او هرگز پر خواب و خمارستی؟ | |
واتش اندر دل خاک ار نزدی نوروز | کی هوا ایدون پر دود و بخارستی؟ | |
شاخ گل گر نکشیدی ستم از بهمن | نه چینن زرد و نوان و نه نزارستی | |
ای به نوروز شده همچو خران فتنه | من نخواهم که مرا همچو تو یارستی | |
گوئی «امسال تهی دست چه دانم کرد؟» | کاشک امسال تو را کار چو پارستی | |
دلم از تو به همه حال بشستی دست | گر تو را در خور دل دست گزارستی | |
فتنهی سبزه شدت دل چو خر، ای بیهش | فتنه سبزه نشدی گر نه حمارستی | |
نیست فرقی به میان تو و آن خر | جز همی باید کهت پای چهارستی | |
سیرتی بهتر از این یافتیی بیشک | گرت ننگستی از این سیرت و عارستی | |
گر گل حکمت بر جان تو بشکفتی | مر تو را باغ بهاری چه بکارستی؟ | |
مجلست بستانستی و رفیقان را | از درخت سخن خوب ثمارستی | |
وین گل و لالهی خاکی که همی روید | با گل دانش پیشت خس و خارستی | |
پیش گلزار سخنهای حکیمانهت | کار لاله بد و کار گل زارستی | |
مردم آن است که چون مرد ورا بیند | گوید «ای کاش کهم این صاحب غارستی» | |
فضل بایدش و خرد بار که خرما بن | گر نه بار آوردی یار چنارستی | |
خرد است آنکه اگر نور چراغ او | نیستی عالم یکسر شب تارستی | |
خرد است آنکه اگر نیستی او از ما | نه صغارستی هرگز نه کبارستی | |
گر نبودهستی این عقل به مردم در | خلق یکسر بتر از کژدم و مارستی | |
تو چه گوئی که اگر عقل نبودهستی | یک تن از مردم سالار هزارستی؟ | |
ورنه با عقل همی جهل جفا جستی | گرد دانا جهلا را چه مدارستی؟ | |
سر به جهل از خرد و حق همی تابد | آنکه حق است که بر سرش فسارستی | |
یله کی کردی هر فاحشه را جاهل | گر نه از بیم حد و کشتن و دارستی؟ | |
آنکه طبع یله کردی به خوشی هرگز | معصفر گونه و نیروی شخارستی | |
ای دهان باز نهاده به جفای من | راست گوئی که یکی کهنه تغارستی | |
چند گوئی که «از آن تنگ دره حجت | هم برون آیدی ار نیک سوارستی» ؟ | |
اندر این تنگ حصارم ننشستی دل | گرنه گرد دلم از عقل حصارستی | |
کار تو گر به میان من و تو ناظر | حاکمی عادل بودی بس خوارستی | |
کار دنیا گر بر موجب عقلستی | مر مرا خیره درین کنج چه کارستی؟ | |
بل سخنهای دلاویز بلند من | بر سر گنبد گردنده عذارستی | |
ور سخنهام فلاطون بشنودهستی | پیش من حیران چون نقش جدارستی | |
یوز و باز سخن و نکتهم را بیشک | دل دانای سخن پیشه شکارستی | |
دهر پر عیبم همچون که تو بگزیدی | گر مرا تن چو تو پر عیب و عوارستی | |
مر مرا گر پس دانش نشدهستی دل | همچو تو اسپ و غلامان و عقارستی | |
بیشمارستی مال و خدم و ملکم | گر نه بیمم همه از روز شمارستی | |
بیقرارستی جانم چو تو در کوشش | گر بدانستی کاین جای قرارستی |