ناصر خسرو (قصاید)/ای عجب ار دشمن من خود منم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (ای عجب ار دشمن من خود منم) از ناصر خسرو |
' |
ای عجب ار دشمن من خود منم | خیره گله چون کنم از دشمنم؟ | |
دشمن من این تن بد مهر مست | کرده گره دامن بر دامنم | |
وایم از این دشمن بدخو که هیچ | زو نشود خالی پیراهنم | |
جامه بدرند از اعدا و آنک | جامهش بدرید ز خود، خود منم | |
دشمن من چاهی و تیره است و من | برتر از این تیزرو روشنم | |
این فلکی جان مرا شصت سال | داشت در این زندان چاهی تنم | |
گر نشدم عاشق و بیدل چرا | مانده به چاه اندر چون بیژنم؟ | |
چونکه در این چاه چو نادان به باد | داده تبر در طلب سوزنم | |
نیست جز آن روی که دل زین خسیس | خوش خوش بیرنج و جفا برکنم | |
پیش ازین سفله به چاه اوفتد | من سر از این چه به فلک برکنم | |
در طلب دانش و دین چند گاه | دامن مردان به کمر در زنم | |
گرد کسی گردم کز بند جهل | طاعتش آزاد کند گردنم | |
آنکه چو آب خوش علمش بکرد | از تعب آتش جهل ایمنم | |
تا تن من گشت به پیرامنش | دیو نگشته است به پیرامنم | |
تا دل من طاعت او یافته است | طاعت من دارد آهرمنم | |
پیشرو خلق پس از مصطفی | کز پس او فخر بود رفتنم | |
بوالحسن آن معدن احسان کزو | دل به سخن گشته است آبستنم | |
گرت به سیم و زر دین حاجت است | بر سر هر دو من ازو خازنم | |
عالم و افلاک نیرزد همی | بیسخن او به یکی ارزنم | |
آتشم ار آهن و روئی وگر | آب شوی آب تورا آهنم | |
بیخ سفاهت ز دل تو به پند | برکنم و حکمت بپراگنم | |
وز سر جاهل به سخن تاج فخر | پیش خردمند به پای افگنم | |
مرد تی گر نه چنین یابیم | ور نه چنینم که بگفتم زنم | |
شاد شدی چون بشنیدی که پار | بیران شد گوشهای از مسکنم | |
شادیت انده شود امسال اگر | برگذری بر درو بر برزنم | |
نیستم آن من که سلاح فلک | کار کند بر زره و جوشنم | |
چرخ مرا بنده بود چون ازو | ایزد دادار بود ضامنم | |
شاد من از دین هدی گشتهام | پس که تواند که کند غمگنم؟ | |
گر تنم از جامه برهنه شود | علم و خرد گرد تنم بر تنم | |
گرچه زمان عهدم بشکست من | عهد خداوند زمان نشکنم | |
روی خدا و دل عالم معد | کز شرفش حکمت را معدنم | |
آنکه چو بگذارم نامش به دل | فرخ نوروز شود بهمنم | |
خلق به رنج است و من از فر او | هم به دل و هم به جسد ساکنم | |
خلق مرا گفت نیارد که خیز | جز به گه «قدقامت» مذنم | |
میوهی معقول به دست خرد | از شجر حکمت او میچنم | |
سوزن سوزانم در چشم جهل | لیکن در باغ خرد سوسنم | |
گوئی ک«ز خلق جدا چون شدی؟» | زشت نشایدت بدین گفتم | |
روغن و کنجاره بهم خوب نیست | ویشان کنجاره و من روغنم | |
از فلک ریمن باکیم نیست | رام بسی بود همین ریمنم | |
گر تنم از گلشن دورست من | از دل پر حکمت در گلشنم | |
دهر بفرسود و بفرسودمان | بر فلک جافی ازین خشمنم | |
شصت و دو سال است که بکوبد همی | روز و شبان در فلکی هاونم | |
چشم همی دارم همواره تا | کی بود از کوفتنش رستنم | |
تاش نسایی ندهد مشک بوی | فضل ازین است فرو سودنم |