منوچهری (قصاید و قطعات)/یکی سخنت بگویم گر از رهی شنوی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | منوچهری (قصاید و قطعات) (یکی سخنت بگویم گر از رهی شنوی) از منوچهری |
' |
یکی سخنت بگویم گر از رهی شنوی | یکی رهت بنمایم اگر بدان بروی | |
سبوی بگزین، تا گردی از مکاره دور | برو بدان ره تا جاودانه شاد بوی | |
ایا کریم زمانه! علیک عینالله | تویی که چشمهی خورشید را به نور ضوی | |
تویی که فاتح مغموم این سپهر بوی | تویی که کاشف مکروه این زمانه شوی | |
اگر ز هیبت تو آتشی برافروزند | برآسمان بر، استارگان شوند شوی | |
به نیکویی نگری، گر همی به کس نگری | به مردمی گروی گر همی به کس گروی | |
عذاب دوزخ، آنجا بود کجا تو نیی | ثواب جنت آنجا بود، کجا تو بوی | |
برند آن تو هر کس، تو آن کس نبری | دوند زی تو همه کس، تو زی کسی ندوی | |
اگر قوام زمانه برآفتاب بود | تو آن زمانه قوامی که آفتاب توی | |
نیاید از تو بخیلی چو از رسول دروغ | دروغ بر تو نگنجد، جو بر خدای دوی | |
سخاوت تو و رای بلند و طالع و طبع: | نه منقلب، نه مخالف، نه منکسف، نه غوی | |
وفا و همت و آزادگی و دولت و دین: | نکوی و عالی و محمود و مستوی و قوی | |
چو بو شعیب و خلیل و چو قیس و عمرو و کمیت | به ذوق و وزن عروض و به نظم و نثر و روی | |
چو ابن رومی شاعر، چو ابنمقله دبیر | چو ابنمعتز نحوی، چو اصمعی لغوی | |
بلا و نعمت و اقبال و مردمی و ثنای | بری و آری و توزی و کاری و دروی | |
به مردمی تو اندر زمانه مردم نیست | که رای تو به علوست و باب تو علوی | |
ز همت و هنر تو شگفت ماندستم | که ایمنی تو بر او و بر آسمان نشوی | |
به مشتریت گمانی برم به همت و طبع | که همچو هور لطیفی و همچو نور قوی | |
به گاه خلعت دادن، به گاه صلهی شعر | نه سیم تو ملکی و نه زر تو هروی | |
مدیح تو متنبی به سر نیارد برد | نه بوتمام و نه اعشی قیس و نه طهوی | |
بزرگوارا!، نامآورا!، خداوندا! | حدیث خواهم کردن به تو یکی نبوی | |
حدیث رقعهی توزیع برتو عرضه کنم | چنانکه عرضه کند دین به مانوی منوی | |
هزار سال همیدون بزی به پیروزی | به مردمی و به آزادگی و نیکخوی |