منوچهری (قصاید و قطعات)/فغان ازین غراب بین و وای او
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | منوچهری (قصاید و قطعات) (فغان ازین غراب بین و وای او) از منوچهری |
' |
فغان ازین غراب بین و وای او | که در نوا فکندمان نوای او | |
غراب بین نیست جز پیمبری | که مستجاب زود شد دعای او | |
غراب بین نایزن شدهست و من | سته شدم ز استماع نای او | |
برفت یار بیوفا و شد چنین | سرای او خراب، چون وفای او | |
به جای او بماند جای او به من | وفا نمود جای او به جای او | |
بسان چاه زمزمست چشم من | که کعبهی وحوش شد سرای او | |
سحاب او بسان دیدگان من | بسان آه سرد من صبای او | |
خراب شد تن من از بکای من | خراب شد تن وی از بکای او | |
الا کجاست جمل بادپای من | بسان ساقهای عرش پای او | |
چو کشتیی که بیل او ز دم او | شراع او، سرون او قفای او | |
زمام او طریق او و راهبر | سنام او دو دست او عصای او | |
کجاست تا بیازمایم اندرین | سراب آب چهره آشنای او | |
ببرم این درشتناک بادیه | که گم شود خرد در انتهای او | |
ز طول او به نیم راه بگسلد | فراز او مسافت سمای او | |
زمین او چو دوزخ وز تف او | چو موی زنگیان شده گیای او | |
بسان ملک جم خراب، بادیه | سپاه غول و دیو، پادشای او | |
زنند مقرعه به پیش پادشا | دوال مار و نیش اژدهای او | |
کنیزکان به گرد او کشیده صف | ز کرکی و نعامه و قطای او | |
ز مار گرزه، مار گرد ریگ پر | غدیرها و آبگیرهای او | |
شراب او سراب و جامش اودیه | و نقل او حجاره و حصای او | |
سماع مطربان به گرد او درون | زئیر شیر و گرگ را عوای او | |
بخور او سموم گرم و اسپرم | به گرد او عکازه و غضای او | |
شمیده من در آن میان بادیه | زسهم دیو و بانگ هایهای او | |
بدانگهی که هور تیرهگون شود | چو روی عاشقان شود ضیای او | |
شب از میان باختر برون جهد | بگسترند زیر چرخ جای او | |
چو جامعهی نگارگر شود هوا | نقط زر شود بر او نقای او | |
فلک چو چاه لاجورد و دلو او | دو پیکر و مجره همچو نای او | |
هبوب او هوا و بر هبوب او | کسی فشانده گرد آسیای او | |
ز هقعهی چو نیمخانهی کمان | بنات نعش از اول بنای او | |
جدی چنان به شارهای وز استر | چو نقطهیی به ثور بر، سهای او | |
هوا به رنگ نیلگون یکی قبا | شهاب، بند سرخ بر قبای او | |
مجره چون ضیا که اندر اوفتد | به روزن و نجوم او هبای او | |
بدانگهی که صبح، روز بر دمد | بهای او به کم کند بهای او | |
قمر بسان چشم دردگین شود | سپیدهدم شود چو توتیای او | |
رسیده من به انتهای بادیه | به انتها رسیده هم عنای او | |
به مجلس خدایگان بیکفو | که نافریده همچو او خدای او | |
مدبری که سنگ منجنیق را | بدارد اندرین هوا دهای او | |
به جایگاه عزم، عزم عزم او | به جایگاه رای، رای رای او | |
که کرد، جز خدای عز اسمه | رضا رضای او، قضا قضای او | |
نه در جهان جلال، چون جلال او | نه هیچ کبریا چو کبریای او | |
خلیج مغربی هزیمهای شود | اگر نه جود او شود سقای او | |
فصاحتم چو هدهدست و هدهدم | کجا رسد به غایت سبای او | |
ز شکر اوست مروه و صفای من | ز فضل اوست مروه و صفای او | |
طبیعت منست گاه شعر من | جمیله و شه طباطبای او | |
«اماصحا» به تازیست و من همی | به پارسی کنم اما صحای او | |
الا که تا برین فلک بود روان | شجاع او و حیةالحوای او | |
بقاش باد و دولت همیشگی | رسیده در حسود او بلای او |