مردم بیگانه فخر شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
دوش تا صبحدمم دیده به یاد تو نخفت | داشت با خیل خیالت همه شب گفت و شنفت |
تا تو ای جان جهان روی به ما بنمودی | طاقت و صبر و شکیب از بر ما رخ بنهفت |
گفته بودی به صبا عرضه کنم پیغامت | سخن عشق به هر بی سر و پا نتوان گفت |
گلبنی را که همه عمر به جان پروردم | بر مراد دلم آوخ که گلی زان نشکفت |
گله از لعل تو دارم که مواسات نکرد | با من و دیده که نوک مژه ام درها سفت |
آشنا خویش نه بنمود از آن سو که منم | کرد با مردم بیگانهبسی گفت و شنفت |
برو ای شیخ مزن راه من از دیر مغان | که من این خانه به جاروب مژه خواهم رُفت |
آنکه نقد دل و جان کرد بهای غم دوست | نه زیان کرد که گنجی به کف آورد به مفت |
با جوانان چمن گفت صبا قصّۀ فخر | شد سمن پیر ازین غصّه و سنبل آشفت |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۲:۲۰ (UTC)