مثنوی معنوی/قصهی تیراندازی و ترسیدن او از سواری کی در بیشه میرفت
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر دوم مثنوی (قصهی تیراندازی و ترسیدن او از سواری کی در بیشه میرفت) از مولوی |
' |
یک سواری با سلاح و بس مهیب | میشد اندر بیشه بر اسپی نجیب | |
تیراندازی بحکم او را بدید | پس ز خوف او کمان را در کشید | |
تا زند تیری سوارش بانگ زد | من ضعیفم گرچه زفتستم جسد | |
هان و هان منگر تو در زفتی من | که کمم در وقت جنگ از پیرزن | |
گفت رو که نیک گفتی ورنه نیش | بر تو میانداختم از ترس خویش | |
بس کسان را کلت پیگار کشت | بی رجولیت چنان تیغی به مشت | |
گر بپوشی تو سلاح رستمان | رفت جانت چون نباشی مرد آن | |
جان سپر کن تیغ بگذار ای پسر | هر که بی سر بود ازین شه برد سر | |
آن سلاحت حیله و مکر توست | هم ز تو زایید و هم جان تو خست | |
چون نکردی هیچ سودی زین حیل | ترک حیلت کن که پیش آید دول | |
چون یکی لحظه نخوردی بر ز فن | ترک فن گو میطلب رب المنن | |
چون مبارک نیست بر تو این علوم | خویشتن گولی کن و بگذر ز شوم | |
چون ملایک گو که لا علم لنا | یا الهی غیر ما علمتنا |