مثنوی معنوی/جمع و توفیق میان نفی و اثبات یک چیز از روی نسبت و اختلاف جهت
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر سوم مثنوی (جمع و توفیق میان نفی و اثبات یک چیز از روی نسبت و اختلاف جهت) از مولوی |
' |
نفی آن یک چیز و اثباتش رواست | چون جهت شد مختلف نسبت دوتاست | |
ما رمیت اذ رمیت از نسبتست | نفی و اثباتست و هر دو مثبتست | |
آن تو افکندی چو بر دست تو بود | تو نه افکندی که قوت حق نمود | |
زور آدمزاد را حدی بود | مشت خاک اشکست لشکر کی شود | |
مشت مشت تست و افکندن ز ماست | زین دو نسبت نفی و اثباتش رواست | |
یعرفون الانبیا اضدادهم | مثل ما لا یشتبه اولادهم | |
همچو فرزندان خود دانندشان | منکران با صد دلیل و صد نشان | |
لیک از رشک و حسد پنهان کنند | خویشتن را بر ندانم میزنند | |
پس چو یعرف گفت چون جای دگر | گفت لایعرفهم غیری فذر | |
انهم تحت قبابی کامنون | جز که یزدانشان نداند ز آزمون | |
هم بنسبت گیر این مفتوح را | که بدانی و ندانی نوح را |