مثنوی معنوی/تمثیل تن آدمی به مهمانخانه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر پنجم مثنوی (تمثیل تن آدمی به مهمانخانه و اندیشههای مختلف به مهمانان مختلف عارف در رضا بدان اندیشههای غم و شادی چون شخص مهماندوست غریبنواز خلیلوار کی در خلیل باکرام ضیف پیوسته باز بود بر کافر و ممن و امین و خاین و با همه مهمانان روی تازه داشتی) از مولوی |
' |
هست مهمانخانه این تن ای جوان | هر صباحی ضیف نو آید دوان | |
هین مگو کین مانند اندر گردنم | که هم اکنون باز پرد در عدم | |
هرچه آید از جهان غیبوش | در دلت ضیفست او را دار خوش |